[IV] Zatopione nadzieje

Podczas ponownej wizyty pana Leroya Bella miała się nie pokazywać. 

Ojciec uznał, że lepiej nie igrać z ogniem. Sama Bella wcale nie miała ochoty na ponownie spojrzenie w kpiące oczy wielmoży, które mówiły "jesteś dla mnie nikim, laleczko". Jego przyjście niepokoiło dziewczynę jednak także w inny sposób. Margot. Znów wyglądała jak diament, ale pod piękną suknią biło niespokojne serce. Czy ta wizyta poskromi panujące w domu napięcie? Czy rozwieje obawy? A może jednak błąd najmłodszej córki okaże się nieodwracalny? 
    Z tego powodu Bella nie mogła się powstrzymać, by nie podsłuchiwać. Stanęła niezauważona w połowie schodów ginących w górze, niemal wstrzymując oddech. Pan Leroy tymczasem pozbył się odzienia wierzchniego i pewnym krokiem wszedł w głąb korytarza, witany wylewnie przez ojca. Bogu dzięki, wielmoża był dziś w dobrym nastroju. Mówił gromkim głosem i nazywał Margot swoją „najmilszą narzeczoną”. Hugo Maurice prędko zaprowadził gościa do czekającej w salonie córki. Bella wyobraziła sobie moment ich przywitania. Drżącą rękę Margot wysuwającą się na przód, czuły pocałunek Leroya złożony na dłoni, długie spojrzenie ponad złączonymi kończynami. Później doszło do rozmowy, ale głosy narzeczonych niknęły za odległą ścianą. Bella postanowiła się wycofać.

Dowiedziała się, czego chciała.

Z jednej strony czuła ulgę. Wszystko wskazywało na to, że wielmoża przełknął wybryk przyszłej szwagierki i nie chciał zerwać zaręczyn. Z drugiej zaś była zniesmaczona, ponieważ jej siostra zachwycała się kimś tak bezdusznym. Margot nie zdawała sobie sprawy, jak naprawdę zachowuje się jej narzeczony. Widziała tylko dżentelmena, którego chciało dostrzec jej serce.  

Po wizycie pana Leroya Margot miała wyśmienity humor. Całe popołudnie paplała wesoło razem z Brigiettą o jej szczęściu i oczekiwaniach względem ślubu. Po pewnym czasie zaprosiła do rozmowy nawet najmłodszą siostrę. Bella przyjęła ten gest ze zdumiewającą ulgą. Miała już dość panującego między nimi napięcia i własnego poczucia winy. Zaczęła się nawet zastanawiać, czy jej upór ma sens. Pan Leroy zapewni Margot godny byt, a dzięki temu dziewczyna dalej będzie mogła zachwycać towarzystwo. Czy to nie wystarczyło?

Atmosfera była całkiem przyjemna. Wszystkie trzy damy siedziały przy dębowym, salonowym stoliku, popijając herbatę i pierwszy raz od przyjęcia rozmawiając ze swobodą. To było jedne z tych leniwych popołudni. Za oknem nastawał niespokojny zmierzch, zbierało się na burzę, ogień tańczył w kominku.

Naraz trzasnęły drzwi frontowe.

W korytarzu rozległy się kroki i potulne pytania lokaja. Po chwili do salonu weszli ojciec oraz ich brat. Z włosów przybyszów ściekały krople deszczu. Gaston miał minę, jakby chciał wdać się z kimś w bijatykę, Hugo Maurice był zaś blady jak śmierć. Jego stara twarz w świetle błyskawicy zdawała się upiorna, wykrzywiona w groteskowym wyrazie. 

— Och, co się stało, papo? — Margot natychmiast doskoczyła do ojca troskliwie, ale ten nawet nie zareagował na jej dotyk. Usiadł w wolnym fotelu, poruszając się ociężale niczym zrobiony z kamienia. Ogarnięta bardzo złymi przeczuciami Bella spojrzała pytająco na brata.

— Nasze statki zatonęły — wycedził Gaston, patrząc na najmłodszą siostrę takim wzrokiem, jakby to jej słowa odnośnie późnego wypływu zadecydowały o tak tragicznym losie.

Margot wciągnęła z trwogą powietrze, a Brigietta zatrzepotała niedowierzająco rzęsami. Bella również czuła się słabo.

— Wszystkie…?

Myślała o pięknym statku nazwanym na cześć ich matki, który jeszcze niedawno cumował bezpiecznie w porcie.  

— I „Feniks”, i „Murena”, a nawet „Jovita” — odezwał się wreszcie ojciec. Jego głos był suchy, ale na twarzy zaczął ujawniać się żal. — Straciliśmy je wszystkie w jednym z północnych sztormów. Słuch po nich zaginął. Nasze towary przepadły…

Przez chwilę słychać było tylko uderzenia zimnych kropel o szklane powierzchnie okien. Lało jak z cebra. Burza szczerzyła kły. 

— Ale to nie koniec, prawda? — dopytywała Margot z nutą desperacji. — Papo, wymyślisz coś? Nie jesteśmy na straconej pozycji…

— A co niby mamy wymyślić?! — żachnął się Gaston. — Wszystkie nasze nadzieje zatonęły wraz z tymi piekielnymi statkami! Nie rozumiesz? To było nasze źródło dochodu, inwestycja, a teraz... cała fortuna leży na dnie morza, zżerana przez ryby!

— Gastonie! — oburzyła się słabo Margot. Brigietta ukryła twarz w dłoniach, wyglądając teraz równie krucho jak mała dziewczynka. Bella wiedziała, że strata fortuny dla nich oznacza koniec wszystkiego: zdobnych sukien, diademów, medalionów, wytwornych dań i wystawnych przyjęć. Ona sięgnęła wyobraźnią trochę dalej. Bez pieniędzy z handlu popadną w długi, a ich reputacja upadnie. Nie byli długopokoleniową rodziną bogaczy. To dopiero ich dziadek — inteligentny i surowy — przywołał do nich uśmiech losu, rozpoczynając kupieckie interesy za morzem. 

— Na ile wystarczy nam to, co teraz mamy? — spytała Bella cicho. Ojciec spojrzał na córkę nieco przytomniejszym wzrokiem, po raz pierwszy nie ganiąc jej za to, że myśli praktycznie.

— Na trzy miesiące, może pół roku… To nie tak, że od razu trafimy na ulicę. Ale co będzie dalej, moje drogie dzieci, nie potrafię wam powiedzieć. Kupiectwo to jedyne, na czym się znam, jedyne, co przynosi nam zyski… Nastały dla nas ciężkie czasy.

Koło fortuny zatoczyło obrót — pomyślała wstrząśnięta Bella, pamiętając, że jeszcze rano byli jedną z najbogatszych rodzin kupieckich w mieście.

— A co z panem Leroyem? — zapytała nagle Margot, a w jej niebieskich oczach pojawiła się bolesna obawa. — Jeśli się dowie… czy zechce mnie poślubić?

— Oczywiście, że cię poślubi! — Brigietta była tak naiwna, że wierzyła w miłość ze strony wielmoży. — Papo, to jest wspaniała myśl! Czy dzięki jego pieniądzom zdołamy się podnieść?

Gaston i ojciec wymienili zaniepokojone spojrzenia. Bella domyślała się, co one oznaczają. Leroy ucieknie stąd, kiedy tylko się dowie o naszym nieszczęściu. O dziwo, jednak ojciec nie rozwiał nadziei córki. Westchnął i odpowiedział bardzo cicho:

— Może okazać się, że ślub się trochę odwlecze. 

*

Pogoda stawała się zimna i przygnębiająca, idealnie komponując się z nastrojami w rezydencji Maurice’ów. Rodzina musiała ukrócić swoje wydatki i przeznaczać pieniądze jedynie na rzeczy niezbędne. Ich dom opustoszał. Ojciec odprawił prawie całą służbę, sprzedał również większość oprawionych w srebrne ramy obrazów, rodzinnych pamiątek, a nawet kosztowności ze skrzyneczek swoich córek. Margot i Brigietta były niepocieszone. Musiały ubierać proste, znoszone suknie i obyć się bez błyskotek.

— Czuję się jak biedaczka — wyznała pewnego wieczora Brigietta, spoglądając w lustro z niesmakiem. Margot westchnęła ciężko. 

— Jeśli papa prędko czegoś nie wymyśli, naprawdę wylądujemy na bruku. Nawet nie chcę sobie wyobrażać, jak będziemy zarabiać...
   — Nie mów tak! Nie mów, tak się nie stanie! Bella, powiedz jej! — Brigietta wpadła w popłoch. Bella dostała gęsiej skórki. 
    — Nie. Nie upadniemy tak nisko. 

Na ulicy już jednak obrzucano ich takimi spojrzeniami. Ludzie słyszeli o ich dotkliwiej stracie i nie skąpili języków od plotek i szeptów. Jedni cieszyli się z upadku znaczącej rodziny, inni zdawali się współczuć ogołoconemu z towarów ojcu i jego dzieciom. Nikt jednak nie kwapił się z pomocą. Wszyscy przyjaciele Hugona Maurice’a nagle stali się bardzo zabiegani. Wymawiali się własnymi niecierpiącymi zwłoki wydatkami i zapewniali, że będą wspominać nieszczęsną rodzinę w swoich modlitwach.

To tylko słowa. One nic nie znaczą.

Tylko pani Foix raz przyszła do nich z wizytą. Zapewne chciała zobaczyć, jak teraz żyje rodzina kupca, by później móc roznieść pikantne plotki. Gaston, który przejmował obowiązki pana domu pod nieobecność ojca, kazał jednak jej się wynosić do diabła. Więcej nikt ich już nie niepokoił. 

Ojciec stał się milczący jak posąg. Stracił dawny wigor i trochę siwych włosów z głowy. Zaczął zaszywać się w swoim gabinecie, pisząc listy i prośby. Być może cały czas jednak liczył, że Margot wyjdzie za mąż, tym samym wspomagając nieco rodzinę. "Jeśli nie pan Leroy, to ktoś inny..." — szeptał raz pod nosem, gdy Bella spotkała go wieczorem na korytarzu w drodze do gabinetu. Jednakże odpowiedzi, które mu dostarczano z powrotem, nawet nie można było nazwać niezadowalającymi. Wszyscy się od nich odwrócili. Nazwisko Maurice w Porcie Nadziei przestawało cokolwiek znaczyć. Niknęło w bezlitosnej maszynie układów i materializmu. 

Zatem to na Gastona spadły obowiązki wspomożenia rodziny. Cyniczny lekkoduch, który wcześniej nie musiał kiwać palcem, teraz stanął przed poważnym zadaniem. Bella od dawna nie widziała go tak zaangażowanego. Nagle jej brat stał się starszy i poważniejszy, o zaciętym wyrazie twarzy. Jego ambicje jednak zostały spalone na panewce. Udało mu się znaleźć pracę... w sklepie zegarmistrza. Nie przywykł do tak niskiej pozycji. To godziło jego dumę. Poza tym pieniądze nie były wystarczające. Przez to Gaston wielokrotnie wychodził w nocy, aby utopić troski w kuflu z piwem. Bella próbowała przemówić mu do rozsądku, ale usłyszała jedynie kpinę. Po fali gniewu do dziewczyny dotarło, że może nie jest odpowiednią osobą, aby go pouczać. 
   Sama próbowała jakoś pomóc rodzinie, udając się do proboszcza, by prosić o wsparcie. O modlitwę i ewentualną zbiórkę pieniężną dla młodych, zubożałych, niezamężnych sióstr. Stary kapłan zasępił się wielce, ale oznajmił, że prócz gorącej modlitwy nie jest w stanie nic zrobić w obliczu tego nieszczęścia. Ta cała sytuacja uświadomiła Belli, że sama niewiele znaczy. Chociażby nie wiadomo jak starała się być odważna i jakiekolwiek wzniosłe idee by głosiła, czasem powstrzymanie losu było ponad jej możliwości. Istniały siły odgórne, których nie dało się okiełznać, które na wzór sztormu sunęły falami do przodu i porywały ze sobą wszystko na swojej drodze.   

Pocieszenia — jak zwykle — szukała w książkach. Ojciec już dawno zapomniał o swoim zakazie. A zresztą jakie teraz miało znaczenie, że jego najmłodsza córka nie jest przykładną damą? Jakie, skoro nawet tak wspaniała kobieta jak Margot znalazła się w obliczu odtrącenia? Dlatego kiedy Bella czuła się przytłoczona beznadzieją, zakradła się do biblioteczki. Tutaj nic się nie zmieniło, odkąd statki zatonęły, chociaż w przyszłości ojciec może zechcieć sprzedać parę cennych ksiąg. Póki co Bella korzystała z bogactw literatury. Rozsiadała się wygodnie w fotelu i na jedną magiczną chwilę cały świat i jego zmartwienia przestawały istnieć.

Bella zauważyła, że wyjątkowo często powraca do małej książeczki o białej, wytartej okładce. Dostała ją od matki na swoje jedenaste urodziny. Dziewczyna do tej pory pamiętała tajemniczy uśmieszek rodzicielki i jej błękitne oczy jarzące się lekko w świetle świec.

— No dalej, otwórz, kochanie — zachęciła kobieta łagodnie. — W środku jest coś, co ci się spodoba…

Mała Bella otworzyła. Ujrzała rzędy czarnych liter przyozdobionych zawijasami oraz barwne, rysunkowe ilustracje na co drugiej stronie. Papier był sztywny i pachnący.

— Czytanie to wspaniała rozrywka, Bello — dodała matka. — Chciałbym, byś ty również jej skosztowała.

Dziewczyna wmawiała sobie później, że to znak wyróżnienia. Jej matka lubiła książki, ale jedną z nich podarowała tylko swojej najmłodszej córce — tej, która najbardziej ją przypominała.

Na śnieżnobiałej okładce widniał złotawy napis Lodowy Książę. Połyskiwał jak zaproszenie.

Mała Bella je przyjęła. A gdy zaczęła czytać… nie mogła się oderwać.

*

Lodowy Książę opowiadał historię młodej dziewczyny, która odnalazła w parku zarośnięty mur. Przekroczywszy go, niespodziewanie znalazła się w ogrodzie — największym i najpiękniejszym ogrodzie, jaki kiedykolwiek widziała. Zachwyt bohaterki jednak nie trwał długo, gdyż odkryła, że jest obserwowana. Spoglądały na nią nieruchome oczy wykutych z jasnobłękitnego lodu rzeźb. Niezwykłe figury stały wszędzie: pod rozłożystymi drzewami, wśród krzewów, nad zamarzniętym oczkiem wodnym… i wydawały się niepokojąco prawdziwe.

Bohaterkę najbardziej zaciekawiła rzeźba młodzieńca o urodziwym licu i oczach, w których zdawał się zastygnąć głęboki smutek. Dziewczyna była tak przejęta, że dotknęła palcami jego policzka. Wówczas sine usta chłopaka poruszyły się ledwo zauważalnie, a nagie gałęzie drzew zaczęły drżeć w powiewach wiatru, który szeptał smutną historię tego miejsca.

Okazało się, że młodzieniec jest zaklętym w lodową rzeźbę księciem, do którego niegdyś należał imponujący ogród. Był łagodnym i życzliwym władcą uwielbianym przez wszystkich poddanych. Niestety, zainteresowała się nim zła wiedźma zwana Mroźną Panią. Bez zaproszenia wtargnęła do pięknego ogrodu, blada i odziana w suknię utkaną z lodowych śnieżynek. Rozkazała księciu się z nią ożenić. Zaskoczony młodzieniec uprzejmie jej odmówił, a wówczas wiedźma poczuła się urażona.

— Jeśli nie pokochasz mnie, twoje serce nie pokocha już nikogo! — zapowiedziała złowrogo i dotknęła niedoszłego męża w pierś. Z jej szponiastych palców wypłynęły stróżki zimna, które zaczęły rozchodzić się po całym ciele młodzieńca, zamieniając go w rzeźbę wykutą z lodu. A ponieważ Mroźnej Pani było mało, machnęła ręką i wszystkich poddanych pozamieniała w zimne posągi, życząc sobie, żeby stały tak w ogrodzie przez wieczność.

Usłyszawszy tę smutną historię, dziewczyna jeszcze raz spojrzała w jasnoniebieskie oczy księcia. Potem objęła jego zimne ciało i zapłakała nad przeklętym losem stojących w ogrodzie rzeźb. Pod policzkami czuła wyraźnie twardość i chłód płynący z piersi zaczarowanego młodzieńca. Mogła sobie niemal wyobrazić, że pod jego skórą bije żywe serce… „To niesprawiedliwie” — pomyślała i wiedziona nagłym przeczuciem wyprostowała się.

Czuła się odważniej niż kiedykolwiek.

— Chcę odwrócić czar! — krzyknęła, starając się, by w jej głosie nie było drżenia. Dziwnym trafem wiedziała, co powiedzieć, jakby wiatr wyszeptał jej również i to. — Odwracam zły czar, który rzuciła na ciebie wiedźma, nie rozumiejąc, że jesteś dobrym i życzliwym człowiekiem! Na moc gorejącego w górze słońca i błyszczących gwiazd, na moc szemrzącego wiatru i wyrastających z ziemi kwiatów! Niech twoje serce przestanie skuwać lód, ponieważ nie kochając Mroźnej Pani, możesz pokochać kogoś innego!

Dziewczyna wpatrywała się w księcia z płonącymi wiarą oczami. Coś w jej słowach poruszyło go tak bardzo, że po jego zamarzłym policzku spłynęła łza. Wówczas lód począł się topić. Młodzieniec odzyskiwał władzę w członkach i rumiany kolor skóry. Bohaterka cofnęła się zaskoczona, spoglądając na najprawdziwszego księcia, który uśmiechnął się do niej łagodnie.  

— Ocaliłaś mnie od złego czaru! Twoja wiara stopiła lód — rzekł rozradowanym głosem i wyciągnął do swej wybawicielki dłoń. A ona ją przyjęła, spoglądając z podziwem, jak rzeźby wokoło również zmieniają się w prawdziwych ludzi, a pokryty warstwą śniegu ogród odżywa zielenią i trelami ptaków.

Dziewczyna nigdy nie opuściła już swojego Lodowego Księcia i żyła w jego pięknym królestwie w otoczeniu radości i miłości.

*

Kiedy Bella zamykała tę książeczkę, zawsze czuła cień wzruszenia w sercu. To była piękna i magiczna historia o sile współczucia. Znała każdą stronę niemal na pamięć, a gdy była jeszcze młodsza, wyobrażała sobie, że to ona jest bohaterką opowieści: że to ona znajduje wejście do zaklętego ogrodu i spogląda w lodowe oczy księcia.

— Chcę odwrócić czar! — krzyczała z mocą, wodząc półprzytomnym wzrokiem po swoim pokoju, jakby zamienił się on w śnieżną scenerię. Powtarzała słowa, które potrafiła już wyrecytować z pamięci. Oczywiście po ich wypowiedzeniu nic się nie działo. Jej pokój nie stawał się ani o odrobinę bardziej magiczny, jednakże małej Belli wystarczała wyobraźnia i wiara.
    Teraz ta mydlana bańka pękła. Bella znalazła się w obliczu trudów prawdziwego życia, gdzie za ładne słowa nie można spłacić długów. Było już za późno, aby docenić, co wcześniej miała. Pozostawało tylko czekanie.

*

Margot obawiała się tego dnia. Odkąd statki zniknęły w paszczy sztormu, pan Leroy zachowywał się jak wszyscy inni znajomi rodziny i udawał, że nie ma czasu na odwiedziny. Co prawda prowadził ze swoją narzeczoną korespondencję pisemną, ale nawet ktoś tak łatwowierny jak Margot czuł, że słowa na papierze zamiast rozmów w cztery oczy i czułości są złym znakiem.  

Dlatego też kobieta postanowiła sama zaaranżować ich spotkanie i udać się do posiadłości swojego ukochanego. Bella wiedziała, że to nie jest najlepszy pomysł. W obecnej sytuacji Margot powinna czekać tak długo, ile się da. Ale kobiecie nie uśmiechało się bycie wieczną narzeczoną. 

— Margot, ojciec tego nie pochwali! Może i nie jesteśmy już bogaci, ale wciąż mamy swoją dumę — próbowała jeszcze wytłumaczyć Bella, kiedy obie stały już w holu. — Dlaczego to ty masz ubiegać się o rozmowę? Prawdziwy dżentelmen…

— Och, Bello, czy ty masz serce z lodu? Ja mam dość tej niewiedzy i beznadziei, tego powolnego umierania bez widoku jego twarzy… — Margot skrzywiła się boleśnie. Na jej ramionach już wisiał szmaragdowy płaszcz podróżny, w dłoń zaś chwytała czarny parasol. Z jej oczu biło zdeterminowanie. — Muszę się z nim zobaczyć.

— No pewnie, że musisz! — wtrąciła się Brigietta. Uśmiechała się z rozmarzeniem. — Przecież się kochacie. Powinniście się wspierać w trudnych chwilach.

Bella postanowiła już nie stawiać oporu. Zbyt dobrze znała swoje siostry, by nie wiedzieć, że dla mężczyzny są gotowe zrobić wszystko. A Margot należała się prawda. Nie była złotą rybką na haczyku ojca. 

Margot uśmiechnęła się z nadzieją, ale kiedy stanęła w drzwiach i po raz ostatni spojrzała na siostry, coś w jej oczach zdradzało niepokój. Jakby przeczuwała, że pan Leroy nie weźmie jej tak po prostu w ramiona, jak to zrobił na balu, gdy omdlewała ze szczęścia.

*

Najstarsza z sióstr wróciła zaledwie po niecałych dwóch godzinach, w pelerynie przesiąkniętej wilgocią, z twarzą bladą jak duch i kosmykami włosów żałośnie przyklejonymi do policzków. Zawsze olśniewała urodą, ale teraz… wyglądała, jakby spadło na nią siedem nieszczęść.

Przejęta Brigietta usadziła ją na kanapie, Bella zaś zarządziła pokojówce przygotowanie ciepłej herbaty, by jej siostra mogła się rozgrzać. Oczywiście niewygoda ciała jest niczym w porównaniu ze złamanym sercem — pomyślała sobie dziewczyna, patrząc ze zmarszczonymi brwiami na Margot, która wylewa gorące łzy na ramieniu siostry. Zastanowiła się, jak to jest kochać mężczyznę tak mocno. 

— Ale co on powiedział, co powiedział? — dopytywała Brigietta.

— Że zaręczyny się nie odbędą… Że jestem uroczą damą, ale nie może mnie poślubić… — Blade policzki Margot przybrały odcień różu. — Potraktował mnie jak przygodną dziewkę! Myślałam, że mnie kocha! Zapewniał mnie o tym, sama słyszałaś!

— Och, wszyscy to słyszeliśmy… Nie wierzę, to po prostu straszne. Taki miły, czarujący człowiek…

Bella spoglądała na tulące się siostry ze współczuciem, a jednocześnie z pewnym zakłopotaniem. Nigdy nie była z nimi blisko i czuła się tutaj trochę jak intruz. "Czy ty masz serce z lodu?". W końcu tylko odebrała z rąk służącej parującą filiżankę herbaty i wręczyła ją Margot. Najstarsza siostra siedziała z zawieszoną głową niczym upadły anioł. 

— Spadła na nas klątwa… 

*

Witajcie kochani :D 
Poprawka tego rozdziału trochę mi zajęła, ale zrobiłam to najlepiej, jak umiałam. Natomiast chcę już jasno powiedzieć, że ta historia nie będzie tak mroczna i poważna, jak niektórzy oczekują. Nie będzie. Pisząc ją, dałam upust swoim dziecięcym sentymentom, jednocześnie bawiąc się motywami i nadając tej baśni trochę inne oblicze. Jeśli czujecie się tym zawiedzeni, nie będę miała żalu, jeśli porzucicie czytanie. Po prostu kolejna dyskusja na ten temat wydaje mi się trochę bezsensowna. 
Mam nadzieję, że pomimo jesiennej pogody jakoś się trzymacie ;*