Rozdział XII [Więźniowie]

Wieczorami Bella wracała do komnaty jadalnej. Już dawno podniosła przewrócony stół i pozbierała porozrzucane na podłodze naczynia. W jednym z nich zawsze znajdowała coś do jedzenia. To jedno utwierdzało ją w przekonaniu, że nie jest w zamku sama. Bestia ciągle ją obserwował, ciągle wypatrywał jej następnych kroków, nawet jeśli od kłótni nigdy więcej go nie zobaczyła. Z pewnością rozkoszował się jej bezczynnością i poczuciem beznadziei. Czekał, aż się załamie, aż zacznie błagać lub popadać w obłęd. W dziewczynie jednak wciąż gorzał płomień buntu.

Tej nocy Bella wierciła się niespokojnie w łóżku.

Śnił jej się ogień.

Płomienie przeskakiwały, zajmując kolejne belki drewna. Gorąca łuna wzlatywała w wieczorne niebo. Ból, ten ból… I krzyk. Młodzieńczy krzyk nienawiści i agonii…

Bella obudziła się zlana potem. Przez chwilę wpatrywała się pusto z delikatną, niebieską zasłonę baldachimu. Następnie zerwała się z łóżka. Już wiedziała, co powinna zrobić. Wsunęła stopy w ciepłe obuwie, a na ramiona nałożyła futro. Potem pognała w stronę wyjścia.

Dziedziniec trwał pogrążony w cieniach, a zapomniany stos lśnił leciutko w słabym świetle księżyca. Bella bez namysłu podeszła do niego i zaczęła grzebać w śniegu. Odrzucała na bok poczerniałe belki niczym grudy przeszłości. Rozbierała stos.

Znienacka rozległ się ryk.

— Precz!

Odwróciła się z bijącym sercem. Jedno drewno trzymała mocno w dłoni.

— Co ty sobie wyobrażasz, przychodząc tutaj?! Co chcesz osiągnąć? — wycharczał pan zamku, wyłaniając się z czeluści nocy. Jego oczy błyszczały bezlitośnie, z otwartej paszczy wystawały kły. — Odsuń się od stosu, natychmiast!

Bella powstrzymała drżenie.

— Nie. — Z jej ust buchnęła para. Przycisnęła belkę do piersi, jakby to miało ją ochronić. — Nienawidź mnie lub kochaj, ale ja się nie zatrzymam. Będziesz musiał mnie zabić.

Bestia uniósł łapę, by zadać cios. Bella przechyliła lekko głowę, ale nie poczuła uderzenia. Stwór zatrzymał się przed nią, a z jego rozszerzonych nozdrzy ulatywały kłęby pary.

— Tak bardzo chcesz umrzeć, głupia?

— I tak umieram, prawda? Obydwoje umieramy w tych murach. — Odczekała chwilę, a gdy Bestia milczał, dodała z nutą żalu: — Możesz myśleć, że masz przewagę, ale tak naprawdę także jesteś więźniem.

Pan zamku wyprostował się, nadając swojej sylwetce bardziej ludzki wygląd.

— Wywnioskowałaś to, spacerując po moim zamku?

— Między innymi. — Odłożyła drewno i podniosła się z klęczek. — A zatem jak będzie, Bestio? Zakończysz moje męki czy jednak ze mną porozmawiasz?

Stwór pokonał ostatni dzielący ich krok i chwycił ją za podróbek. Bella wytrzymała dotyk jego szorstkich, zrogowaciałych palców. W głębi jego oczu ujrzała coś, co dało jej nadzieję — zdumienie.

— Dlaczego upraszasz się o towarzystwo takiego potwora?

— Nasza gra się jeszcze nie skończyła, czyż nie?

Stwór cofnął swoją rękę. Jego skąpana w mroku postać wciąż budziła grozę, ale wydawała się już mniej zagniewana. 

— A zatem szukasz zabawy.

— Podobnie jak i ty.

— No dobrze. Zagrajmy teraz w coś innego. — Bestia poruszył się z namyśleniem, a jego obdarty płaszcz zaszeleścił na śniegu. W końcu na szarych ustach pana zamku pojawił się chytry uśmieszek. — Skoro już pokazałaś, jaki masz niewyparzony język, opowiesz mi historię. Historię, która mnie rozbawi i rozgniewa, a na końcu wzruszy mną do tego stopnia, że uronię łzę.

Bella otworzyła szerzej oczy.

— Ty…

— Daję ci trzy dni — odparł chłodno, po czym obrócił się i wszeptał z twarzą pół-obróconą w stronę dziewczyny. — Udowodnij, że nie bez przyczyny pozwoliłem ci żyć.

*

Po zawarciu nowego układu wrócili do spożywania wspólnych posiłków. Początkowo skąpaną w świetle świeczników salę jadalną wypełniała cisza. Bestia pożerał swoją kolację w groźnym, zamyślonym milczeniu. Nie silił się już na kpiące uprzejmości lub dogadywania. Ta zmiana budziła w Belli dziwny niepokój pomieszany z zadowoleniem. Miała wrażenie, że rozmowa na dziedzińcu zmieniła jej pozycję w oczach Bestii. Nie była już ładnie ubraną laleczką wykonującą posłusznie polecenia. Stała się przeciwnikiem. Wciąż stąpała po ostrzu miecza, ale tym razem miała w tej sprawie coś do powiedzenia.

Ona sama obserwowała pana zamku uważnie. Widziała skapujący mu po brodzie tłuszcz, nieokrzesane ruchy, migoczące w półmroku oczy. Stwór wydawał się okrutny i odrażający, pełen gniewu do świata, a jednak tkwił w nim pewien niepojęty majestat. Jakiś refleks człowieczeństwa. Czy to w sposobie, w jaki brał do ręki puchar z winem, czy to w bystrości połyskującej w głębi jego jasnych oczu, czy też w fakcie, że do tej pory jeszcze nie zabił Belli. Wystąpiła przeciwko niemu, przemówiła wyjątkowo śmiało, a on jednak wciąż pozwolił jej żyć. Tak jakby swoim uporem zdobyła jego uznanie. Więcej jednak dziewczyna nie potrafiła stwierdzić. Bestia otaczał się murem, który niełatwo będzie sforsować. Kim był? Zdziczałym potworem czy ofiarą swej brzydoty?

Bella wiedziała, że wkrótce się o tym przekona.

Jeśli chodzi o historię, dziewczyna jak na złość miała w głowie tępą pustkę. Większość czasu spędzała w swojej komnacie, krążąc bezwiednie w kółko i wymyślając najróżniejsze scenariusze. Komedia, opera mydlana i dramat w jednym — to dopiero było wyzwanie! Wszystkie pomysły jednak wydawały jej się głupie, infantylne lub nielogiczne. Pojęła, że wcale nie jest łatwo stworzyć opowieść, zwłaszcza jeśli ma się nóż na gardle. Zaczęła więc powracać do czytanych w zaciszu domowym książek i opowiadań, chcąc utkać z nich wyjątkową historię. Bella musiała przyznać, że brakuje jej pod ręką lektury — one zawsze dawały jej siłę.

Szczególnie żarliwie myślała o Lodowym Księciu. Przeszło jej nawet przez głowę, że mogłaby opowiedzieć go Bestii. W nadziei, że historia poruszy pana zamku równie mocno jak gorączkowe słowa bohaterki przejęły tytułowego księcia — i w obydwu przypadkach serce z lodu stopnieje… Musiała jednak z żalem odrzucić ten pomysł. To była opowiastka dla dzieci, a one nie pasują do uszu stwora z cienia.   

Nie była jednak zupełnie stracona. Zdążyła już poznać swojego gospodarza na tyle, by mieć nadzieję, że zdoła go rozbawić i rozzłościć. Chwycenie za serce wydawało jej się jednak rzeczą niemalże niemożliwą. Bo cóż może sprawić, by bestia wzruszyła się do łez?

Myśl, Bello, myśl — karciła samą siebie, przyśpieszając kroku. Opowieści to twój świat, Bestia nie mógłby trafniej przydzielić ci zadania. Potrzebujesz tylko inspiracji, iskry, która zapali ogień i oddali od ciebie widmo śmierci.

Czas mijał szybko, jakby ktoś nagle obrócił klepsydrę z piaskiem.

Rankiem trzeciego dnia Bella postanowiła przemówić.

— Zastanawiałam się… — zaczęła powoli, gładko, bawiąc się widelcem w ręku — czy lubisz baśnie, panie?

Bestia uniósł na nią wzrok. Z głębi jego gardła wydobył się poirytowany pomruk.

— Bierzesz mnie za dziecko?

— Zdecydowanie nie. — Wytrzymała chwilę jego spojrzenie, uśmiechając się chłodno. — Ale każdy z nas ma w sobie odrobinę z dziecka. Marzymy, aby matki jeszcze raz pochyliły się nad naszymi łóżkami i opowiedziały historie.

Bestia wyszczerzył kły w drwiącym uśmiechu, ale nie umknęło uwadze dziewczyny, że zacisnął mocniej dłoń.

— Czy mogłoby istnieć coś głupszego i bardziej naiwnego?

— Zgadzam się z tobą, panie.

— Widzę, co knujesz! Czego miałbym się spodziewać po delikatnej dziewce? — Pokręcił głową, jakby rozczarowany. — Lepiej by dla ciebie było, gdybyś wymyśliła coś mądrzejszego.  

Bella uśmiechnęła się zagadkowo.

— Wtedy nie mógłbyś mnie pożreć. — Podniosła się z krzesła. — Dziękuję.

Może jej się tylko wydawało, ale na odchodnym ujrzała płomyczek zaintrygowania w tych lśniących, mrocznych ślepiach.

O to jej chodziło. Zamierzała podsycić napięcie, aby i on zaangażował się emocjonalnie w jej dzisiejszą opowieść. To była również jej iskra — świadomość, że słuchacz będzie się głowił nad mającymi paść słowami, czekając, aż dziewczyna go zachwyci lub sama się pogrąży.

I to właśnie Bella zamierzała zrobić.

Włożyć w opowieść cały swój zapał lub umrzeć.

*

Tego samego popołudnia Bella dostała liścik. 

Tkwił on wsunięty w szparę pod drzwiami jej komnaty. Kiedy rozwinęła wyblakły papier, ujrzała koślawe, grube pismo, które oznajmiało, by zamiast na kolację w sali jadalnej, udała się do pomieszczenia z kominkiem, które niegdyś służyło spotkaniom towarzyskim. Dziewczyna poczuła falę ekscytacji i obaw.

A zatem Bestia lubował się w symbolice.

Mało tego, potrafił pisać.

Miała stawić się w komnacie, w której po raz pierwszy spojrzeli sobie w oczy i ustalili pierwszy warunek gry. Wydawało się zatem stosowne, aby właśnie w tym miejscu dopełniła się konieczność drugiego zadania. Teraz pozostawało tylko jeszcze raz przeanalizować opowieść w głowie i liczyć, że będzie ona właściwa.

Bella zastanawiała się, co zrobi z nią Bestia, jeśli ona przegra. Pożre ją, zgwałci, zamknie gdzieś w lochach, zamuruje żywcem? Czy dziewczyna stanie się wówczas kolejnym cieniem zawodzącym w murach dawnej twierdzy? Gargulcem skazanym na wieczną boleść? Dlaczego pomyślałam o gargulcach? Ta możliwość jednak ją przerażała.

Nie dojdzie do tego — przekonywała samą siebie.  

Wieczorem ubrała się w fioletową kreację z szykownymi guzikami spinającymi ją od szyi do talii. Chciała dziś wyglądać poważnie. Jak matka, kiedy siadywała przy niej i opowiadała bajki na dobranoc, z przekonaniem wymawiając każde słowo. Następnie Bella odnalazła wielką komnatę, która kiedyś faktycznie mogła służyć spotkaniom towarzyskim. Obecnie nie było w niej nic prócz kilku kulawych krzeseł i wielkiego, marmurowego kominka, w którym tlił się świeżo rozpalony ogień. Bella musiała przyznać, że pomieszczenie osnuwała jakaś tajemniczość, sprzyjająca przędzeniu opowieści.

Bestia już na nią czekał.

Siedział na krześle o pokaźnych rozmiarach, opierając wygodnie łokcie na podłokietnikach i wyciągając bose, zrogowaciałe stopy w stronę płomieni. Ten widok coś Belli przypominał, ale uczucie to było tak nikłe i niejasne, że musiała odrzucić je na bok. Teraz wypełniały ją przede wszystkim determinacja i przejęcie.

— Usiądź, Bello — odezwał się pan zamku.

Bella zajęła miejsce na ustawionym naprzeciwko krześle. Zaskrzypiało. Dziewczyna miała nadzieję, że się pod nią nie załamie. W tym zamku wiele rzeczy lubiło kruszyć się niczym popiół.

Spojrzeli sobie w oczy na tle smugi ognia.

— Ostrzegam, że nie jestem cierpliwym słuchaczem — uprzedził Bestia. Gładził leniwie podłokietnik, choć jego oczy z uwagą śledziły każdy gest rozmówczyni. — Czasy, w których lubiłem wsłuchiwać się w opowieści, minęły dawno temu.

— Żadne z nas nie twierdziło, że to będzie łatwe — odcięła się Bella. Usiłowała ukryć swoje drżące z nerwów dłonie poza zasięgiem światła. Wiedziała, co chce powiedzieć i wierzyła, że wywoła u słuchacza żądane emocje, a jednak spokojne siedzenie tuż obok swojej możliwej zagłady równało się z niemożliwością. Odchrząknęła. — Mogę zaczynać?

*

Ucięte w odpowiednim momencie. Następną część postaram się dodać dość szybko, żebyście nie musieli za długo czekać w niepewności. 

Przy okazji życzę wspaniałych Świąt! :)