Prolog

Kochani, chciałabym się z wami podzielić początkiem historii, którą napisałam już jakiś czas temu. To dla mnie bardzo ważna opowieść. Mam nadzieję, że wy również odnajdziecie w niej to, co lubicie.

Przed wami "Klątwa róży" :)

*

Dawno, dawno temu…

W odległej krainie położonej u stóp ośnieżonych gór…

Żył sobie w zamku młody król Lucien.

Jego poddani nigdy nie widzieli twarzy bardziej urodziwej, a serca bardziej spowitego mrokiem. Kiedy zasiadł na tronie, okazał się próżnym i bezlitosnym władcą. Podbijał nowe ziemie stalą i krwią, nie bacząc na lamenty niewinnych. Z jego rozkazu wielu ludzi zabrano na powolne, okrutne tortury, a jeszcze więcej zaprowadzono na szubienicę. Całe rodziny wisiały na konopnym sznurze, dyndając bezwładnie, podczas gdy ptaki wydziobywały martwe mięso. Król Lucien ani razu nie okazał łaski. Był groźny i nienasycony, jak wilk w skórze człowieka. Jego tron ściekał szkarłatem krwi, zaś ogromną, majestatyczną twierdzę, w której mieszkał, po cichu zwano Warownią Koszmarów. Wrogowie korony woleli umrzeć niż trafić do jej lochów, poddani zaś drżeli w obawie, że jedno niewłaściwe spojrzenie ześle na nich karę.  

Czasy panowania króla były mroczne i pełne strachu.

Pewnego razu ambitny władca postanowił zacisnąć szpony na małym królestwie należącym do dobrej czarodziejki. Kryło się ono wśród powyginanych drzew puszczy, zawsze zielone i kwitnące. Mówiono, że w zamku tej niezwykłej kobiety znajdują się niewyobrażalne skarby, a ona sama potrafi zajrzeć w oczy przyszłości.

Lucien osobiście poprowadził swoją armię — pod chorągwią wilczego łba, zasiadając na potężnym, czarnym rumaku. Ogniem zajął wiekowe drzewa wokół leśnego zameczku i siekał mieczem stojących mu na drodze rycerzy, aż w końcu przedarł się pod same mury. Silnym pchnięciem dłoni rozwarł drewniane, niestrzeżone już wrota. Za nimi znalazł czarodziejkę — jej imię brzmiało Cornelia — znieruchomiałą i widmowo piękną w świetle zapalonych pośpiesznie świec. Kobieta odziana była jedynie w białą suknię z lekkiego materiału — alarm o najeździe musiał wyrwać ją z łoża. Po jej ramionach spływały ciemne, rozburzone loki, a bursztynowe oczy lśniły w półmroku jak u kota. Nie przypominała barbarzyńskiej czarownicy z głębi puszczy. Była raczej różą, bladą i delikatną, jak na jej herbie. Król od pierwszego wejrzenia postanowił ją mieć.  

Czarodziejka nie okazała strachu.

— Proszę, panie, przestań krzywdzić moich poddanych — odezwała się zamiast tego cichym głosem. Była niespokojna, ale nie przerażona. Lucien tylko się uśmiechnął i podszedł bliżej, ujmując splamionymi krwią dłońmi chłodne policzki kobiety. Mógł wyczuć drżenie jej ciała oraz budzący się w niej gniew.

Wydawała się drobna, ale miała dość siły, by odepchnąć od siebie jego spragnione usta.

— Zostaw! Nigdy nie będę twoja, potworze!

Król nie był przyzwyczajony do odmowy.

— A zatem spłoniesz, wiedźmo — zapowiedział ze złowrogim uśmiechem.

Cornelia nawet nie próbowała się bronić, kiedy jego ludzie otoczyli ją kręgiem, a po chwili zakuli jej blade dłonie i nogi w ciężkie kajdany. Wiedziała, że jej czary nie mogą się mierzyć z taką ilością zakutych po czubki głów przeciwników. Królowa leśnego królestwa opuściła swoje płonące i usłane trupami ziemie w drewnianej klatce. Później zaś, w krainie wilczego króla, przywitana została spojrzeniami pełnymi lęku lub odrazy. Nikt nie zamierzał jej pomóc, nikt nie odważył się zaryzykować gniewu władcy.     

Na zamkowym dziedzińcu Lucien przygotował dla wiedźmy drewniany stos, pośród którego jej obleczona w biel sylwetka wydawała się lichą różyczką. Król po raz ostatni spojrzał kobiecie w oczy, a jego bezlitosną twarz oświetlał drżący blask płonącej pochodni.   

Wówczas ona uniosła wyżej brodę, jakby wcale nie czuła na karku oddechu śmierci.

— Królu, przeklinam cię! Niech każdą część twojego ciała pochłonie ogień, niech każda twa myśl będzie cierpieniem, niech ciemność cię ogarnie, a wszelka nadzieja zgaśnie! — wykrzyczała głosem potężnym niczym huk wiatru. Jej oczy wydawały się płonąć złotym ogniem i przez moment Lucien nie potrafił nawet zaczerpnąć oddechu. — Odebrałeś mi wszystko, a zatem będziesz gnił przez wieczność, a twój cenny zamek wraz z tobą!

Różane usta kobiety były teraz tak blisko twarzy króla, że mogliby się pocałować.

— A jeśli kiedykolwiek kogoś pokochasz… umrzesz.  

Czarodziejka wypowiedziała straszliwą klątwę, a potem zamilkła gwałtownie, gdyż nawet ją przeraziło to, co ujrzała w przyszłości złego króla. Lucien natomiast wpatrywał się w nią z oszołomieniem w błękitnych oczach, jakby po raz pierwszy dostrzegając ciężar ciągnących się za nim grzechów.

— Kłamiesz — wysyczał w końcu, po czym podłożył pod stos ogień. Oranżowe języczki prędko zaczęły lizać drewno, a Cornelia stanęła w płomieniach. Nie krzyczała jednak ani nie rzucała się w bólu. Stała wyprostowana i smutna, czekając, aż pochłonie ją ogień.

Gdy tak się stało — gdy czarodziejka zmieniła się w tysiące skaczących iskierek, które na jedno mrugnięcie powieki utworzyły w powietrzu ognistą różę — płonący stos niespodziewanie zgasł, pozostawiając dziedziniec ciemny i cichy. Wydawało się, że nad zamkiem zawisnął cień, przesuwający się po kamiennych murach, wdzierających się przez zdobione witrażami okna, oplatający rozłożysty ogród — pochłaniający całą twierdzę niczym echo klątwy.

Król zadrżał i opadł na kolana. Z jego ust wydobywał się krzyk o pomoc, ale nikt z poddanych nie ruszył ku niemu. Jego wierni i bezlitośni rycerze poczęli zmieniać się w czarny popiół rozwiewany przez wiatr, wystraszona służba zaś gnała do wyjścia, pragnąć nigdy już nie wracać do tych przeklętych murów.

Król został sam, czując, że całe jego ciało płonie, jakby to on stał przywiązany do stosu, a nie Cornelia. Wszystkie myśli stały się zagmatwane i bolesne. Nienawiść… Tak wiele nienawiści… Pulsowała w nim, poza nim, wszędzie.

I naraz zdało mu się, że z jego serca wyrastają ciernie; kiełkują jak na łodyżce róży i oplatają mu całe ciało, więżą go w swym uścisku, unieruchamiają niczym diabelskie kajdany. Ból przerodził się w przerażenie, a przerażenie w rezygnację. Ciemność oplotła kamień, skórę i duszę. W zamku nie płonęła już ani jedna pochodnia.

Król Lucien nie umarł. Powstał z klęczek, ale nie był już sobą. Zniknęła ludzka twarz, ta złudna maska z gładkiej skóry… teraz na zewnątrz wypełzło coś mrocznego i szkaradnego, cień, piętno.

B e s t i a.