Rozdział IX [Piękna i Bestia]

Bella wylądowała na śliskim bruku, przykrytym cienkim szalem śniegu. Przez chwilę usiłowała złapać oddech. Kiedy uniosła głowę, spostrzega, że nie jest już w swoim pokoju, ale klęczy na dziedzińcu jakiejś skrytej w cieniu budowli. Wokół nie było ani żywej duszy. Towarzyszyły jej jedynie drobne płatki śniegu, tańczące na tle nocnego nieba i stare, obrośnięte pnączami mury. To sen. Dziewczyna uszczypnęła się w ramię. Raz, drugi. Nie potrafiła się jednak obudzić.

Gdyby czytała o takim miejscu w książce, siedząc wygodnie w fotelu, na pewno byłaby zaintrygowana. Teraz jednak, dygocząca z zimna i oszołomiona, pragnęła jedynie wrócić do domu.

Spojrzała na oplatający jej palec pierścień. Wyglądał na cenny i jednocześnie stary. Połyskiwał blado w świetle księżyca, mrugając prześmiewczo. Bella nabrała pewności. To on był sprawcą tego przeniesienia w przestrzeni! Dziewczyna nie wiedziała jak, ale w jakiś sposób zdołał ją przetransportować daleko od domu. Spróbowała go potrzeć i wyszeptać prośbę o powrót. Kiedy to nie zadziałało, zdjęła błyskotkę z palca i nałożyła ją ponownie. Nic. Wciąż stała na ciemnym, opustoszałym dziedzińcu.

Wtem usłyszała śmiech.

Zdawał się wydobywać gdzieś z góry, ale płachta nocy uniemożliwiała dopatrzenie się jakiejkolwiek sylwetki na ośnieżonych murach. Bella czuła jednak, że nie jest sama.

— Kim jesteś?! — odważyła się zawołać. Serce tłukło jej w piersi jak oszalałe, ale jeżeli kryła się tutaj jakaś ludzka istota, musiała nawiązać z nią rozmowę.

Dziewczyna nie doczekała się odpowiedzi, chociaż miała wrażenie — jeśli widoku nie zakłóciły jej szybkie ruchy powiek — że za rogiem dostrzegła jakiś ciemny, wysoki kształt. Z lekkim wahaniem ruszyła w tamtą stronę.

Doszła w odpowiednie miejsce, ale nie zastała tam nikogo. Tylko na śniegu widniały niepokojące ślady. Wielkie odciski stóp — niby ludzkich, ale dziwnie groteskowych, wygiętych, bosych. Ich trop urywał się przy ścianie, jakby właściciel się na nią wdrapał, stawiając kończyny w nieregularnych wklęsłościach kamiennej powierzchni. Bella czuła się coraz bardziej nieswojo. Miała wrażenie, że znalazła się w koszmarze, nie mogąc ruszyć z miejsca i przeczuwając, że coś ku niej pełznie. 

Szelest kroków. Przy kamiennym murze coś się poruszyło. Jest szybki — musiała odnotować, czując nową falę lęku. Ale czy to na pewno był człowiek? 

— Czego ode mnie chcesz?!

Drżała, otulając się ramionami. Ubrana była jedynie w biały strój nocny, który nie nadawał się na nocne spacery. Jej bose stopy grzęzły w śniegu.  

Tym razem odpowiedział jej pomruk i dźwięk rozkołysanych drzwi. Wejście do jednej z części zamku było do połowy otwarte, jakby ktoś przed chwilą przez nie wchodził. Bella wahała się chwilę, czy podążyć tym śladem. Miała złe przeczucia, ale stojąc na zimnie, nie mogła polepszyć swojej sytuacji. Ten ktoś — kimkolwiek był — wiedział, że ona tutaj jest i pogrywał sobie z nią. Musiała dostosować się do jego reguł, choć wcale jej się to nie podobało.   

Dziewczyna wspięła się po śliskich schodach, znajdując się przed drewnianym, uchylonymi drzwiami ozdobionymi uchwytem w kształcie wilczej głowy. Przeszła przez nie, by stanąć w ciemnym, pustym korytarzu. Nadciągający przeciąg uderzył chłodem w jej policzki i zafalował dołem jej koszuli nocnej.  

— Jest tutaj ktoś? — spytała Bella, ale jej głos z dziwnych przyczyn zamienił się w szept.

Nie dostała odpowiedzi.

Ciemność zdawała się szczerzyć do niej kły.

Bella postanowiła ruszyć przed siebie, mając nadzieję, że nieznajomy nie czai się gdzieś w mroku z nożem w ręku. W swoim życiu naczytała się już tylu książek, że właściwie nic nie wydawało jej się niemożliwe…

Na końcu korytarza ujrzała światło. Powitała je z ulgą. Jego ślad doprowadził ją do dużej, tajemniczej komnaty, rozświetlonej płomieniami zdobionego kominka. Kroki Belli niosły się tutaj echem po marmurowej, zakurzonej posadzce. Dziewczyna podeszła bliżej i wyciągnęła zmarznięte dłonie w stronę ognia. W jej włosach topniał śnieg.

I nagle poczuła na karku czyjś chłodny oddech.

— A zatem przysłał do mnie swoją córeczkę — stwierdził z kpiącym rozbawieniem ciężki, chropowaty głos. Dziewczyna pobladła i nie odważyła się odwrócić głowy. Podświadomie czuła, że wtedy mogłoby się stać coś strasznego.

— Co masz na myśli? — spytała cichym, niemalże piskliwym głosem, wciąż uporczywie wpatrując się w płomienie.

— Nawet nie wiesz, kim jestem… — Zimne, szorstkie palce powolnym ruchem odsunęły na bok ciemnobrązowe włosy Belli i zacisnęły się na jej szyi. Dziewczyna zastygła, zdana na łaskę czającej się w mroku istoty. — Tylko nie drżyj. Ten głupiec był tak obrzydliwie słaby i przerażony, może chociaż jego córka okaże się nieco ciekawsza.

Bella wciąż stała nieruchomo, ale w jej głowie roiło się od gorączkowych myśli. Z oszołamiającą jasnością pojęła, dlaczego ojciec wrócił do domu w takim stanie, dlaczego płakał, zakładając jej na palec pierścionek i dlaczego ją tutaj przysłał. To był układ, jakaś chora gra ze strony oprawcy… A teraz i ona została w nią wciągnięta.

— Zatem powiedz mi, kim jesteś — wyszeptała w akcie odwagi, a w jej oczach odbijał się ogień z kominka. — Wyjaw mi swe imię.

Poczuła, że obrzydliwa dłoń odsuwa się od jej szyi, a sam pan zamku cofa się o kilka kroków. Wreszcie mogła zaczerpnąć oddechu.

— Jestem Bestią — brzmiała odpowiedź, w której słychać było złowrogość i zgorzknienie. — Obróć się, jeśli chcesz się przekonać.

I Bella się obróciła.

Zaraz potem krzyk zamarł jej w gardle. Z niedowierzaniem wpatrywała się w to, co wyłaniało się z mroku.

Na granicy ciemności i oranżowej łuny stał wielki stwór w wystrzępionym płaszczu. Spomiędzy jego skundlonych, rdzawych włosów wyrastały powykręcane rogi, niby piętno diabła. Twarz potwora była brzydka i surowa jak u gargulca zrobionego z kamienia. Światło uwydatniało jej groteskowe rysy: odrażające fałdy na czole, poparzone zmarszczenia na policzku, szerokie usta wykrzywione w grymas, ostry, jakby złamany nos i skłębioną brodę.

Bestia wyglądał jak rogaty demon. Bella miała ochotę spuścić wzrok, porażona jego brzydotą. Jednocześnie nie mogła się zmusić, by oderwać spojrzenie od nieludzkiej sylwetki pana zamku. Stała tak niezdecydowana, przerażona i zafascynowana, aż w końcu Bestia zaśmiał się upiornie. 

— Przyznaj, że nigdy nie widziałaś bardziej odrażającego stwora.

Rzeczywiście — pomyślała ze zgrozą. Stał przed nią ni człowiek, ni zwierzę, ale bestia, dzika i zagniewana, stworzenie, które wyszło z cienia. A ojciec posłał mnie na pożarcie tej kreaturze. Przez chwilę miała ochotę zacząć szlochać i błagać na kolanach o litość.

Coś jednak w niej nakazało walczyć.  

— Zgadza się, jeśli to właśnie chcesz usłyszeć. Budzisz mój lęk — wyznała powoli, starając się obrócić strach w swoim głosie w uznanie. — Twój zamek jest niczym diabelska forteca, ty zaś jesteś jej panem. Potężnym i niezwyciężonym.

Bestia milczał przez chwilę, a potem jego usta rozciągnął szkaradny, złośliwy uśmieszek.

— Lubimy pochlebstwa, tak, panieneczko? Może zrobisz coś innego, by mi się przypodobać? Rozbierz się.

Bella zamrugała, jakby nie usłyszała ostatniego zdania.

— Na co czekasz? — W jego głosie trzasnęła furia. — Rozdziewaj się z tych szmat i pokaż mi się!

— Panie…

— Już!

Po tym ryku dziewczyna stwierdziła, że nie ma wyboru. Ze ściśniętym sercem odwróciła się w stronę rozpalonego kominka i poluzowała tasiemki koszuli nocnej. Starała się  to robić jak najwolniej, ale jednocześnie drżała na myśl, że kolejne chwile zwłoki odkupi śmiercią. Czas zamienił się w rozciągniętą smołę. W końcu jednak biały, luźny materiał spłynął po ciele dziewczyny aż do kostek. Bella odsunęła go lekko na bok, obejmując się ramionami. Płomienie ogniska dawały jej trochę ciepła, ale nic nie mogło sprawić, by nie czuła zimnych dreszczy na ciele.

Powoli, wstydliwie obróciła się w stronę stwora.

Ogień płonął za jej plecami.

Bestia wydał z siebie niecierpliwy, gardłowy pomruk. Zrozumiała. Chociaż dużo ją to kosztowało, przełknęła ślinę i opuściła ręce. Nigdy nie pokazywała się żadnemu mężczyźnie naga i nie sądziła, aby mogło do tego dojść przed ślubem. Takiej poufałości zabraniała etykieta, to było nie do pomyślenia. A teraz oto stała przed tym potworem, obnażona i bezbronna, jak nigdy dotąd. Czuła, jak jej piersi poruszają się w niespokojnych oddechach, jak jej policzki oblewa nieprzyjemne ciepło. Nie wiedziała nawet, czy tego spodziewał się stwór, czy na to czekał. 

Bestia jednak spoglądał na jej ciało bez zmrużenia powieki, bez grymasów czy drwiny. Chłonął je, pożerał wzrokiem. Jego jasne ślepia drapieżnika przesuwały się po bladej, obnażonej skórze niczym rozpalone ostrza.   

— Tak dawno nie… — westchnął, jakby do siebie.

Bella dalej stała nieruchomo, ale wstyd zaczynał ustępować. Czuła teraz coś innego, coś, czego nie była w stanie nazwać. Coś zbliżonego do fascynacji. Spoglądała w te głodne oczy i spijała zachwyt mrocznego stwora. Chociaż to ona była ofiarą, w jednej ulotnej chwili poczuła, że ma nad nim władzę.  

Odważyła się otworzyć usta:

— Czy teraz mnie zabijesz?

Oderwał spojrzenie od jej młodego, białego ciała. Jego usta drgnęły.  

— Sądzisz, że tego chcę?

— Wiem, że chcesz mnie skrzywdzić, podobnie jak wcześniej mojego ojca. Błagam o jedno. — Jej głos zadrżał. — Błagam o śmierć. 
     Błękitne jak lód oczy spoglądały na nią przez wieczność. 
    — Śmierć jest zbyt ostateczna, nie sądzisz? — zapytał w końcu pan zamku, a z jego głosu zniknęło wcześniejsze mroczne pożądanie. Bella miała wrażenie, że tylko resztki sił powstrzymują ją przed omdleniem. Przełknęła łzy. 
      — Dla mnie jest wybawieniem. 

   — Jak ci na imię, dziewczyno? 
    Aby zachować jakąś godność, Bella schyliła się po koszulę nocną i jednym ruchem włożyła ją przez głowę. Wtedy ponownie spojrzała na Bestię i dygnęła, nieco sztywno, zważywszy na okoliczności. 

— Bella Maurice.

— A zatem mam dla ciebie propozycję, Bello. Zagrajmy w coś. Jeśli jesteś tak bystra, za jaką się uważasz, odnajdziesz w moich ogrodach różę czarną jak atrament. — Jego głos stał się miękki i złudnie uprzejmy. Jasnoniebieskie oczy, jedyny ładny punkt w szpetnej twarzy, zalśniły przebiegle. — Pamiętaj, nie śnieżnobiałą ani nie rubinową. Czarną.

Czarną jak śmierć. A zatem to gra. Próba, tak jak z moim ojcem.

— A jeśli jej nie znajdę? — spytała ostrożnie, choć do jej ciała wreszcie zaczęła wracać krew. 

— Spadniesz z szachownicy.

Bestia wykonał ruch łapą, który sugerował, jak kończą nieszczęśnicy, którzy nie zdołają go zadowolić. Bella powstrzymała wzdrygnięcie i skinęła lekko głową.

— Rozumiem, panie. 

— Masz czas do przyszłego wieczora — rzekł znów łagodnie, ale w jego następnych słowach czaiła się groza: — Gdy słońce zajdzie, nadejdzie dla ciebie chwila sądu, słodka Bello. 

Serce dziewczyny uderzało niczym młot. Bella miała wrażenie, że on je słyszy, napawa się tym dźwiękiem rozbrzmiewającym w pustej, wielkiej komnacie. Czy następnej nocy dalej będzie biło czy też zatrzyma się na zawsze — dla Bestii to bez różnicy. Liczyła się rozrywka. Nagle Bella nie potrafiła już dłużej walczyć ze zmęczeniem. 

— Czy będziesz tak dobry, panie — zaczęła potulnym, grzecznym głosem — i wskażesz mi komnatę, w której mogłabym spędzić resztę nocy?

To pytanie jakby go zaskoczyło. Zastanawiał się nad czymś.  

— Tak — odwarknął w końcu. — Niemal wszystkie komnaty stoją puste i niepotrzebne. Chodź za mną.

*

W nocy zamek wydawał się mrocznym labiryntem korytarzy.

Wszystko spowijały głębokie cienie oraz grube, srebrzyste pajęczyny. Z wnęk szczerzyły kły upiorne gargulce albo groteskowe rzeźby z brakującymi częściami ciała. Wyblakłe postacie na obrazach śledziły ich ruchy. W pewnej chwili przy sklepieniu przeleciał nawet nietoperz, wydając z siebie mrożące krew w żyłach piski.

Bella, chcąc nie chcąc, trzymała się blisko Bestii, który niósł płonącą pochodnię. Zdawało się jednak, że nie potrzebowałby światła, aby dostać się do celu. Znał swoją twierdzę jak własną kieszeń — każdy zakręt, nierówność albo przeszkodę. To dziewczyna musiała uważać, aby nie wpaść na coś w mroku i nie sprowadzić jego gniewu.

Czuła się jak zbłąkana dusza przemierzająca krainę zmarłych.

Jak ofiara zamknięta w teatrze cieni.

Na jej ramionach zaciskały się lodowate palce.

W pewnym momencie Bestia zatrzymał się przed drzwiami ze znajomym wilczym uchwytem. Wyglądało na to, że wszystkie wejścia w zamku zostały oznaczone tym zwierzęcym symbolem. Jęzor pochodni rzucał cienie na twarz stwora, gdy ten spojrzał na dziewczynę, a potem otworzył drzwi mocnym szarpnięciem. Bella zauważyła w środku zarys zacienionego pomieszczenia z łóżkiem. Zdawało się, że miało ono baldachim.

— To twoja komnata — rzekł złowieszczo pan twierdzy. — Radzę ci jednak wyjść z niej jutro, ponieważ nie hoduję tam róż. Możesz też poruszać się po całym zamku. Nie będę też przed tobą zamykał żadnych drzwi, prócz wieży w tym skrzydle, ale jeśli spróbujesz uciec, nie zachowam się równie pobłażliwie jak teraz. Czy wyraziłem się jasno? 

Bella odchrząknęła, aby pozbyć się chrypki.

— Ależ naturalnie… panie.

— Cieszy mnie to. Twoja obecność mnie cieszy. — Przesunął mięsistym jęzorem po wargach. — Dobranoc, piękna.  

I zgasił pochodnię, wtapiając się w ciężki, wilgotny mrok.

— Dobranoc — szepnęła Bella i czym prędzej weszła do komnaty. Gwałtownie zamknęła za sobą drzwi. Przez chwilę nie była w stanie się ruszyć. To wszystko… Nawet nie śniła, że może przeżyć coś takiego. A może to nadal był sen? Może zaraz obudzi się, zobaczy bezpieczne ściany swojego pokoju i roześmieje z własnej wyobraźni? Wiedziała jednak, że oszukuje samą siebie. Ten strach był zbyt rzeczywisty, aby mógł się przyśnić. A na palcu wciąż miała okropną, zaczarowaną obrączkę.

Dziewczyna ściągnęła ją z palca, a potem cisnęła na ziemię.

Ostrożnie rozejrzała się po pomieszczeniu. W ciemności niewiele widziała. Dotarła po omacku do łóżka. W domu sypiała dobrze, ale tutejsze legowisko było dwa razy większe oraz miało baldachim. Bella wgramoliła się do środka i z ulgą zaciągnęła zasłony wokół siebie. Potem przykryła się kołdrą, przyciągając ją pod brodę. To irracjonalne, ale czuła się teraz nieco bezpieczniejsza, zakryta albo wręcz ukryta, tak jakby Bestia nie mógł tu wtargnąć i jej skrzywdzić.

Przymknęła oczy i spróbowała zasnąć, nie myśląc o straszliwym panu zamku. Jednakże nie mogła się go pozbyć. Po powiekami cały czas widziała jego szkaradną, zagniewaną twarz.

*

Blask, wlewający się przez ogromne okna, stawiał salę tronową w ogniu srebrzystej łuny. Bella spoglądała jak urzeczona na lśniące w górze żyrandole oraz mieniącą się pod stopami posadzkę. Wszystko wydawało się zrobione ze szkła.  

Ale jej największą uwagę budził siedzący na tronie młodzieniec.

Z jego ramion aż do ziemi spływał czerwony, obszyty gronostajami płaszcz. Długie włosy mogły mieć ciemnorudą barwę, ale w magicznej poświacie wydawały się niemalże płomieniste. Młodzieniec siedział na tronie z dumą i pewnym rozleniwieniem. Jego głowa zwrócona była w bok, w stronę okien, dlatego Bella nie mogła dostrzec twarzy. Postąpiła krok w jego stronę, kiedy poczuła, że coś ostrego wbija się jej w plecy.

Musiała opaść na kolana.

Dopiero wtedy młody król przeniósł na nią wzrok. Rysy jego twarzy ginęły w jasnym świetle, ale dziewczyna mogła odczuć palący dotyk jego spojrzenia. Miała wrażenie, że widzi pojawiający się na jego ustach uśmiech.

A potem poczuła ból. Coś rozdzierało ją od środka. Krzyknęła.

  *

Obudziła się w łożu z baldachimem. Za zasłoną dalej panowała noc, ale Bella nie była sama. Na skraju legowiska siedziała kobieca postać. Księżyc kładł się na jej konturach bladą linią, podkreślając smukłą talię i długie, hebanowe loki. Jej twarz była pół-obrócona i jakby smutna.

— Tak mi przykro, Bello — odezwała się postać znajomym, kojącym głosem. Dziewczyna otworzyła szerzej oczy, opierając się o poduszki. — Nigdy nie chciałam, abyś się tutaj zjawiła. Mówiłam twojemu ojcu, kazałam mu obiecać… ale on mnie nie słuchał.

— Mamo? — Bellę ogarnęło niewypowiedziane wzruszenie. — Dlaczego tutaj jesteś?

Kobieta obróciła ku niej głowę i wzięła za rękę zimnymi, delikatnymi palcami, białymi jak księżyc.

— Chcę cię ostrzec, kochanie. Pan zamku jest nieobliczalny. Nie poprzestanie na jednym zadaniu. Nie zostało mu nic, poza nienawiścią i zadawaniem cierpienia. Może się z tobą bawić, może być nawet uprzejmy, ale nigdy nie zapominaj, że to potwór.

Bella ścisnęła mocniej rękę kobiety i przysunęła się do niej, jakby wciąż była małą dziewczynką.

— On mnie przeraża, mamo.

— Bądź dzielna, moje dziecko. Wciąż możesz wygrać. — Postać Jovity Maurice jakby zbladła i zamigotała. — Poszukaj róży w miejscu, gdzie wszystko spłonęło.

Bella zdążyła tylko skinąć głową, bo nagle matka zaczęła się rozpływać, znikać, wtapiać w mrok.

— Nie, zostań ze mną! — poprosiła odruchowo. — Mamo, proszę…

Jednakże na skraju łóżka już nikt nie siedział. Tylko zasłony poruszały się lekko. A ona wciąż śniła. 

*

Zgodnie z zapowiedzią, rozdział publikuję w Walentynki. Jego nastrój odbiega nieco od klimatu tego święta, ale mam nadzieje, że pierwsze spotkanie naszych bohaterów spełniło Wasze oczekiwania :P