Rozdział VIII [Zapłata]

Żelazne drzwi celi skrzypnęły. Na słomie rozległy się ciężkie kroki stwora i szelest wyblakłego płaszcza. Hugo powinien się cieszyć, czuć ulgę, że oto wreszcie nadchodzi koniec. Jednak kiedy w mroku ujrzał jasne oczy swojego zabójcy i poczuł na karku oddech śmierci, zrozumiał, że wcale nie chce umierać. Że nie jest gotowy na spotkanie z wielką niewiadomą, że to niesprawiedliwe, iż po tylu mękach tak po prostu zostanie zamordowany w mrocznej celi. Nie zasługiwał na to. Nie on! Kiedyś był kimś ważnym... Dzieci na niego liczyły... Złamał przysięgę daną Jovicie... 

—  Błagam, oszczędź mnie! — zawołał słabym, zachrypniętym głosem. — Mam w domu czwórkę dzieci, czekają na mnie, nie mogę teraz umrzeć! Zrobię wszystko...

 Pan zamku zatrzymał się tuż przed swoim więźniem. Był tak wysoki, że prawie zahaczał rogami o spleśniałe sklepienie celi. 

— Czwórkę dzieci, powiadasz... — Jego oczy zabłysły z bezlitosnym zadowoleniem. — Córki?
     Hugo poczuł, że jego obolałym ciałem wstrząsa nowy dreszcz. 
     — Trzy z nich tak... 
    — Doskonale. Jeśli tak bardzo cenisz swe nędzne życie, przyślij do mnie jedną z nich w zamian za siebie. 

—  Ale... ty...

—  Masz na to trzy dni, starcze — zadecydował z ożywieniem stwór i rzucił w stronę więźnia coś błyszczącego, co biedny mężczyzna ledwo zdołał złapać w zziębnięte dłonie. — Albo wetkniesz ten pierścień na palec jednej ze swych córek i oddasz ją mnie, albo moje czary zmiażdżą ci serce. Zadecyduj dobrze, nędzniku.

 Bestia obrócił się z pomrukiem płaszcza i zniknął w ciemności — tam, skąd przyszedł.

Hugo został sam, zbyt oszołomiony, aby zebrać myśli. Drżącą ręką włożył sobie na palec stary, posrebrzany pierścień i nagle poczuł, że cała czerń i chłód lochów zamykają się nad nim jak woda nad topielcem. Brnął przez warstwy spiralnego powietrza, ledwo łapiąc dech, aż w końcu wylądował na mokrej ulicy.

Tuż przed swoim domem.

*

   Gaston wrócił do domu z płonącymi furią oczami i przekleństwami na ustach.

    — Odprawił mnie! — rzucił, kiedy tylko Bella na niego spojrzała. — Ten głupiec pan Pacal stwierdził, że musi obciąć koszty, a moje stanowisko nie jest niezbędne. Wyrzucił mnie na bruk jak jakiegoś biedaka! To cholerna potwarz!  

 Bella jęknęła w duchu, nie mając bratu za złe gniewnego uniesienia. Praca Gastona w sklepie zegarmistrza nie przynosiła wielkich zysków, ale pozwoliła na spłacenie kilku długów i środki do życia. Młody Maurice nie lubił tam pracować, jednak nie rezygnował, wiedząc, że wspomaga tym rodzinę. A teraz nawet to przepadło. Los znowu podstawił im nogę. Kiedyś byli szanowaną rodziną i nikt nie ośmieliłby się go zwolnić z pracy, ale teraz, kiedy tonęli w długach, a ich rezydencja stawała się coraz uboższa, nikt nie miał skrupułów. Byli jak trędowaci, a arystokracja bała się, że gdy tylko podejdą, zarażą ich pechem. Teraz sprawa miała się jeszcze gorzej, ponieważ ojciec nie dawał znaku życia od ponad dwóch tygodni, co budziło plotki na ustach. Mówiono, że uciekł w las albo błąka się gdzieś po ulicach obcych miast, poszukując wyimaginowanego źródła dochodów. 

— Przykro mi — odparła Bella smutnym głosem, wiedząc, że to tylko puste słowa. — Nie wolno nam się jednak poddawać. Wierzę, że niebawem znajdziesz coś innego. 

 Gaston warknął coś pod nosem, po czym usiadł w fotelu, marszcząc groźnie brwi.

—  Ja już mam dosyć, siostrzyczko — wycedził przez zęby. — Jeśli prawnie nie można nic załatwić, pora sięgnąć dalej... 

—  Czarne interesy? — żachnęła się dziewczyna. — Gastonie, nie pozwolę, abyś dał się wciągnąć w takie bagno!

—  Jesteś moją matką? Zrobię, co mi się będzie podobało!

— A pomyślałeś o...

Bella urwała. Do jej uszu dobiegło natarczywe pukanie do drzwi.

Brat spojrzał na nią naburmuszony i wzruszył ramionami, aby to ona otworzyła. Już dawno musieli zwolnić lokaja. W rezydencji nie było już ani jednego służącego. 

Bella z westchnięciem przeszła przez hol, przekręciła klucz w zamku i otworzyła drzwi, spodziewając się kogoś mało znaczącego. I rzeczywiście, na progu domu stał stary, brudny mężczyzna, słaniając się na nogach. Bella niemalże straciła dech, kiedy rozpoznała w nim swojego ojca.

Wyglądał strasznie, jakby wygrzebał się z grobu. Białe włosy miał przepocone i skołtunione jak u szaleńca, ubranie podarte w wielu miejscach, a wychudłą twarz barwy zsiadłego mleka. Dziewczyna nigdy jeszcze nie widziała go w takim stanie. Nie przypominał już szanowanego i pewnego siebie dżentelmena, tylko zagłodzonego biedaka. 

—  Wielkie nieba, co się stało? — wydusiła, ale mężczyzna w odpowiedzi tylko westchnął ciężko i zachwiał się jak kłos zboża na wietrze. Córka zdołała go podtrzymać. — Gastonie, chodź tutaj, prędko!

 Młodzieniec mógł być obrażony na cały świat, ale słysząc przerażenie w głosie siostry, zwlókł się z fotela. Zaklął, jednakże zaraz wspomógł mdlejącego ojca swoim ramieniem. Razem z Bellą zanieśli go na kanapę, niemal dusząc się od smrodu potu, moczu i strachu, który gnieździł się w postaci starca.

Gaston rzucił się ku pogrzebaczowi, by wzniecić większy ogień w kominku, a potem zaczął szukać koców. Bella pobiegła do kuchni, żeby zdobyć coś ciepłego do picia i jedzenia.

Margot i Brigietta usłyszały poruszenie na dole i prędko zbiegły po schodach. Na widok ojca w takim stanie same omal nie zemdlały.

— Papo, och, mój biedny papo... — łkała Margot, głaskając z troską zapadnięte policzki mężczyzny. Brigietta nawet nie mogła się zmusić, aby podejść bliżej, bez słowa cierpiąc z powodu zabiedzenia ojca.

 Hugo Maurice spojrzał na swe córki zamglonym wzrokiem, po czym poszperał w kieszeni śmierdzącego, zniszczonego płaszcza i wyciągnął z niego dwa pozgniatane kwiaty. Wyglądały równie żałośnie jak on.

—  To dla was... — wyjąkał, a przez jego twarz przeszedł cień niepokojącego rozbawienia. — Cały czas miałem je przy sobie...

 Siostry spojrzały na siebie zdumione, ale nie wypadało wzgardzić podarkiem ledwo żywego ojca. Przyjęły zwiędłe kwiaty, domyślając się po pojedynczych płatkach, że kiedyś były to czerwona i biała róża.

— Dziękujemy, papo — odparła po chwili oszołomienia Margot, uśmiechając się drżąco. Brigietta również usiłowała sprawiać wrażenie uszczęśliwionej.  

— Piękne kwiaty — dodała cicho, podkładając sobie pod nos zwiędłe, pożółkłe płatki. Mężczyzna patrzył na swoje córki z zadowoleniem, jakby nie wierząc, że znów je widzi, że wrócił do domu. Obie damy bardzo chciały wiedzieć, co się stało, miały jednak dość wyczucia, by poczekać z tym, aż ojciec nabierze sił. Gaston okrył kupca kocem, a teraz spoglądał na niego czujnie, pogrążony we własnych myślach.

Tymczasem wróciła Bella z tacą parującej herbaty i na szybko zrobionej kaszki, którą postawiła na stoliku obok kanapy. Mężczyzna rzucił się na posiłek niczym wygłodniały wilk, wylewając część napoju i brudząc brodę resztkami kaszy. Rodzeństwo poczekało, aż ojciec wszystko pochłonie, a potem pomogło mu wstać i dojść do łazienki, gdzie już czekała kąpiel oraz świeże ubrania. Nie byli pewni, czy zostawienie pana Maurice’a samego to dobry pomysł, jednakże nie chcieli, aby poczuł się obserwowany. W końcu zdecydowali się zamknąć drzwi i pozwolić mu zażyć odprężenia.

— Ktoś go musiał napaść! — oznajmiła rozemocjonowanym tonem Margot, ściskając w dłoni czerwoną różę.

— Skąd on się tu w ogóle wziął? — zastanawiał się Gaston, marszcząc czoło. — Gdzie jego powóz, gdzie jego rzeczy…? Wygląda, jakby zabłądził pod nasz dom przypadkowo.

— Dobrze, że w ogóle jakoś tu trafił — mruknęła Bella, widząc, że ojciec jest w stanie otępienia. 

— Co teraz zrobimy, poślemy po lekarza? — zapytała Brigietta, zagryzając wargę. Wszyscy wiedzieli, że nie mogli sobie pozwolić na medyka pokroju doktora Rivau. Nie posiadali na to dostatecznych środków.

— Będziemy musieli, przecież on jest ledwo żywy! — zdecydowała Margot. — Zaraz napiszę stosowny list.

*

Jeszcze tego wieczora ich rezydencję odwiedził doktor — nie był co prawda bardzo znany i polecany, ale potrafił osłuchać pacjenta, stwierdzić wyczerpanie organizmu i przepisać mu wymagane leki oraz zioła. I nie zadawał pytań.  

— Nie pozwólcie mu wychodzić z łóżka, musi dużo odpoczywać — rzekł na odchodnym. Wszyscy skinęli gorliwie głowami, ciesząc się, że jest szansa na doprowadzane ojca do zdrowia. Co prawda lista lekarstw wydawała się niepokojąco droga, ale kim by byli, gdyby szczędzili własnemu rodzicielowi środków do wyzdrowienia?

Noc kupiec przespał niespokojnie, oddychając ciężko i mrucząc coś do siebie pod nosem. Siostry co kilka godzin budziły się i szły sprawdzać, czy nie jest potrzebna interwencja. Chociaż rzadko się ze sobą zgadzały, teraz jednoczyła je troska o rodziciela.

Rankiem mężczyzna wydawał się bardziej przytomny. Leżał wśród pościeli z otwartymi oczami i dzielnie przyjmował podawane mu lekarstwa. Margot i Brigietta, aby odwrócić jego uwagę od ciężkich przeżyć, opowiadały mu o swoich robótkach oraz o zabawnych sytuacjach, których były świadkiem w mieście. Żadna z nich nie wspomniała, że z ich majątkiem jest coraz gorzej i że ojciec zawiódł, wracając z pustymi rękami, zmuszając rodzinę do jeszcze większych wydatków.

Bella głównie siedziała i słuchała, gdyż nie potrafiła być sztucznie radosna, kiedy w rzeczywistości drżała z niepokoju. Nie uszło jej uwadze, że w piwnych oczach ojca, prócz rosnącej ulgi, drzemie jeszcze ból. Czasem patrzył na paplającą Margot i Brigiettę z jakimś ponurym namyśleniem, innym razem natarczywie przyglądał się najmłodszej córce. Może wciąż trudno mu uwierzyć, że do nas wrócił — wmawiała sobie Bella, ale w głębi ducha czuła, że chodzi o coś więcej. 

*

 Hugo wiedział, że trzeci dzień upłynie następnego ranka.

To zabawne, że przez ostatni tydzień w lochach był zdezorientowany i nie potrafił ustalić upływu czasu, a tutaj, w domu, doskonale sobie zdawał sprawę, ile dni mu pozostało.

Oddać córkę potworowi czy samemu umrzeć? — myślał gorzko, kiedy został sam, a jedyną towarzyszką była mu płonąca przy łóżku świeca. Cudowne uczucie, widzieć światło i czuć ciepło. Przez pewien czas mężczyzna myślał, że to niemożliwe. Teraz cały pobyt w zamku wydawał mu się koszmarem, straszliwym podszeptem wyobraźni, który wciąż tkwił w jego pamięci niczym cierń. Hugo sądził, że przez te kilka dni doznał wszystkich okropności świata i wolałby sam się powiesić, niż do tego wrócić. Z drugiej strony, lepiej byłoby w ogóle nie umierać. Kiedy mężczyzna leżał w ciepłym łóżku, przypominał sobie, że znowu żyje. Jego wyziębione ciało odzyskało czucie w członkach, paląca gorączka zmalała, oddechy już nie przynosiły bólu…

Hugo zrozumiał, że nie chce umrzeć.

Jednak pozwolenie, by któraś z jego córek cierpiała te same męki, by została uwięziona i oddana na pastwę wszystkich obrzydliwych żądzy potwora... Ta myśl kładła się na jego duszy mrocznym cieniem. Jakim ojcem by był? Jakim człowiekiem? A jednak taki był warunek Bestii. To wszystko wina tego diabła! To jego grzechy, jego splamiona dusza. Córki kupca tak chętnie odwiedzały go w pokoju, karmiły i pocieszały niczym dobre duszki… To straszne, że Hugo musiał wybierać pomiędzy nimi, którą skazać na śmierć. 

Margot była kochana, taka troskliwa i dobrze wychowana… Gdyby mieli pieniądze, mogłaby przebierać w kandydatach do ręki. Na Brigiettę również nie mógł narzekać. Cierpliwie opanowała sztukę gry na fortepianie i zawsze grzecznie stosowała się do poleceń ojca.

Imię ostatniej córki stało się niebezpiecznie ciężkie.

Bella zawsze była inna. Snuła się po domu z nową książką, zamiast słodko szczebiotać razem z siostrami i zwracać na siebie uwagę znaczących mężczyzn. A jeśli już doszło do rozmowy, była to kłótnia, gdzie śmiałe wygłoszenie niemądrych poglądów damy kończyło się chłodnym pożegnaniem. Hugo nie życzył jej cierpienia. Pragnął, aby wyrosła na uroczą damę. A jednak... ilekroć na nią patrzył, towarzyszyło mu poczucie obcości. Wrażenie, że to dziecko nie należy do niego, a jej ustami przemawia duch zmarłej żony.
    To musi być ona. 
    Być może wiedział o tym już dawno. 

Tak — pomyślał Hugo, zaciskając palce na srebrnej obrączce. Jovito, chroń ją z góry, bo na mnie jest już za późno.

*

Bella przejechała opuszkami palców po białej okładce Lodowego Księcia, jakby książka miała przemówić i służyć jej mądrą radą. Potem dziewczyna położyła się i naciągnęła na siebie kołdrę. Wrodzona ciekawość zżerała ją od środka i wiedziała, że nie minie wiele dni, nim stanie przed ojcem i zapyta go o jego przeżycia. Oczywiście to ciężki temat dla nich wszystkich, ale jak długo ma jeszcze trwać to niewypowiedziane napięcie? Każde z nich spodziewało się najgorszych według siebie możliwości, a taka niepewność nie wydawała się sprawiedliwa. Zaopiekowali się ojcem najlepiej, jak mogli, a teraz należała im się szczerość.

Bella długo leżała w ciemności i rozmyślała, jak ubierze w słowa swoje pytania i jakich argumentów użyje, by były one niezbite. I wtem usłyszała cichy szelest otwieranych drzwi. Ponieważ dziewczyna tkwiła już w półśnie, początkowo wzięła to za figiel wyobraźni. Kiedy jednak dołączyły się do tego kroki — kroki coraz bliższe — musiała zerwać się z łóżka i odszukać wzrokiem intruza.

Okazało się, że był to ojciec.

Podchodził do niej małymi kroczkami bosych stóp, odziany jedynie w jasny strój nocny. Kiedy Bella na niego spojrzała, zamarł jak dziecko przyłapane na złym uczynku. 

— Co się stało, ojcze? — spytała dziewczyna z nutką niepewności. — Źle się czujesz?

— Bello… — wyszeptał i córka zdała sobie sprawę, że jego głos przypomina łkanie. Ogarnął ją niepokój, gdyż sterczące na wszystkie strony włosy mężczyzny i jego luźny, biały strój upodabniały go do upiora.

— Czego chcesz? — zapytała możliwie łagodnie, prostując się sztywno.

— Tak mi przykro… Nie myśl o mnie źle, ja tylko chcę żyć! 

— O czym ty mówisz? Chyba powinniśmy zejść na dół i napić się… — Bella nie zdążyła dokończyć zdania, gdyż ojciec gwałtownie rzucił się w jej stronę. Przytrzymał ją jedną ręką, boleśnie wbijając chude palce w jej ramię.

— Puść mnie!

Był teraz tak blisko, że widziała staczające się z jego bladych policzków łzy.

A później przed oczami zabłysnął jej srebrny pierścionek, który mężczyzna bezceremonialnie wcisnął jej na palec. Dotyk metalu był zimny, niepokojąco zimny.

— Co…?

Ojciec puścił ją prędko i oddalił się na kilka kroków, jakby zaraz miała zionąć ogniem.

— Przepraszam…

Później wszystko zginęło w nagłym natłoku dźwięków i obrazów. Bella miała wrażenie, że leci przez ciemny tunel pełen ruchomych cieni, aż w końcu…

…spada.

*

I tak oto Bella znajdzie się w zamku. Jestem ciekawa, co o tym myślicie. 
Kolejny rozdział chciałabym dodać w Walentynki, ale zobaczymy, czy się wyrobię. 

Dodam jeszcze, że założyłam nowego bloga w uniwersum Pottera. 
W ramionach unicestwienia 
Zapraszam :)