[II] Fortepian i świece

Bella była witana jako ostatnia, z racji najmłodszego wieku. Znosiła ten fakt z wszelką godnością, stojąc prosto i uśmiechając się życzliwie. Nie chciała dawać towarzystwu powodów do nazwania jej zachowania niewłaściwym. Nie dziś, kiedy od tego wieczoru zależało szczęście jej siostry.

Wpierw witali ją bracia Leroy’owie — choć jednego od drugiego dzieliło pięć lat różnicy, odziani w czarne fraki i białe, eleganckie kamizelki wyglądali podobnie niczym dwie krople wody. Ich orzechowe włosy były starannie przygładzone, a bokobrody dumnie zaakcentowane. Obydwoje ucałowali Bellę w dłoń, choć dziewczyna wiedziała, że starszy pan Leroy myślami jest przy Margot. Nie zdziwiło ją więc, że prędko się odwrócił, by zająć miejsce obok niej na kanapie. Młodszy brat również został jedynie na krótką, niezobowiązującą pogawędkę na temat pięknego wystroju salonu. Później skinął Belli głową i odszedł. Chwilę później widziano go obok rozgrzewającej palce na fortepianie Brigietty. Ta aż cała jaśniała.

Najmłodsza siostra spodziewała się takiego zachowania, choć oczywiście nie przeszło ono bez żalu. W oczach szanowanych wielmoży pewnie była jeszcze dzieckiem, cieniem urodziwszych sióstr, dziwaczną dziewczyną, która ponad towarzystwo przekłada wymyślone historie. Nie powinnam się przejmować. Taka jestem, taką drogę pokazała mi matka.

Bella spokojnie podała rękę kolejnym gościom — poważanemu przez całe miasto doktorowi Rivau i jego pięknej, zgrabniutkiej żonie. Była to para zadzierająca nosy, jednakże wszyscy zabiegali o jej atencję. Mężczyzna uśmiechnął się dobrodusznie do Belli, a kobieta uniosła wymownie brew, widząc jej prostą kreację.

Jako ostatni przybyli państwo Foix — pulchna dama, jej małomówny mąż i dwie córki o włosach przewiązanych wstążkami. 

— Bello, moje słodkie dziewczę, jak miło cię widzieć — zagruchała pani Foix, odziana w bufiastą, soczysto-różową suknię. Kobieta zawsze kojarzyła się Belli z jedzeniem i tym razem również jej nie zawiodła. Dziś przywodziła na myśl okrągłe ciastko przewiązane malinową wstążką.

Bella odwzajemniła uśmiech, ponieważ tego wymagała grzeczność. 

— Cieszę się, że pani przyszła. Przyjęcie bez pani wydaje się puste.

Nie były to tylko czcze słówka. Pulchna kobieta uwielbiała ciągnąć za języki i rozsiewać plotki, nic więc dziwnego, że spotkania z jej udziałem nigdy nie były nudne. Ani godne pochwały.  

Pani Foix rozpromieniła swoje przypudrowane oblicze.  

— Jak miło to słyszeć, jak miło! — Kobieta bez uprzedzenia chwyciła ręce córki kupca i ścisnęła je w swoich szynkowatych dłoniach. — A powiedz mi, Bello, dlaczegoż to twoja siostra jest dziś tak wystrojona?

Dziewczyna uśmiechnęła się swoim półuśmieszkiem. Nie należała do osób, które plotą, co im ślina na język przyniesie i które nie potrafią rozpoznać zastawionej pułapki.

— Czy pani jej nie zna? Ona zawsze chce wyglądać jak księżniczka.

Pani Foix zmarszczyła brwi, wyraźnie niezadowolona, że ktoś odmawia podzielenia się z nią pikantnymi informacjami. Była jednak zmuszona schować język za zębami. Rozległy się dźwięki muzyki. Brigietta właśnie skończyła rozmawiać z młodszym Leroyem i zaczęła wygrywać mały koncert dla gości zebranych w salonie. Wszyscy zamarli na swoich miejscach, z podziwem lub ciekawością wpatrując się w drobną, siedzącą przy fortepianie dziewczynę o krótkich, czarnych włosach i zadartym nosku. Jej delikatne palce poruszały się po klawiszach niby w transie, oczy były półprzymknięte. Żółtawy blask świec, spowijający grającą postać, nadawał wszystkiemu magicznej aury.

Bella była już przyzwyczajona do zachwycających występów siostry, ale nawet ona dała się porwać czarowi muzyki. Chciałabym też kiedyś tworzyć coś tak pięknego, zatrzymać innym dech w piersiach, na moment stanąć w centrum świata… To były jednak głupie, naiwne marzenia. Bella nigdy nie mogła sprawić, by ludzie spoglądali na nią w ten sposób, w jaki teraz patrzyli na Brigiettę. Nigdy nie nauczyła się grać na fortepianie; nie miała żadnego talentu muzycznego. Tańczyć też potrafiła jedynie przeciętnie — a nic innego u młodej damy się nie liczyło. Nie urodziła się w odpowiednich czasach, nie miała szansy, aby rozbłysnąć swoim intelektem i wyobraźnią. Nie w tym domu, nie w tym mieście, nie w tym życiu.

Czysta, frywolna melodia fortepianu przygasła, a goście znów wrócili do rozmów i opróżniania talerzy oraz kieliszków. Bella snuła się pomiędzy gestykulującymi postaciami i bogatymi meblami, zastanawiając się, dlaczego życie musi być tak niesprawiedliwe i monotonne. Dlaczego to wszystko nie wygląda tak, jak w uwielbianych przez nią książkach? Albo dlaczego ja jestem taką nadgorliwą marzycielką? — dopowiedziała w myślach, pociągając łyk wina z iskrzącego się w świetle kieliszka.

Co pewien czas zerkała na swoją siostrę i pana Leroya, którzy praktycznie nie odrywali od siebie wzroku. Margot obdarzała mężczyznę najpiękniejszym ze swoich uśmiechów, a on co chwila z dumą poprawiał grzejący jego ramiona frak i komplementował wygląd rozmówczyni. Wydawali się być zgraną parą albo przynajmniej spełniającą wyobrażenia o szczęśliwym małżeństwie.

Bella widziała również swojego ojca, który pod pozornym uśmiechem skrywał swoje zdenerwowanie. Wskazówki starego, oprawionego w dębową otoczkę zegara zataczały coraz dalsze koła, goście robili się zmęczeni, a jeszcze nikt nie pisnął o zaręczynach. W końcu pan domu odciągnął na bok Brigiettę, plotkującą w najlepsze z panią Foix i jej córkami, i pokierował ją z powrotem do fortepianu.

Tym razem spod palców dziewczyny wypłynęły ciche, łagodne nuty, które miały być jak wróżki szepczące do ucha pana Leroya. „Powiedz jej to, powiedz na głos, wyznaj swoje uczucie…”. I choć nie wiadomo, czy to zasługa romantycznego nastroju, czy wpatrzonych w mężczyznę wyczekujących oczu Margot, szanowany wielmoża w końcu powstał. Ujął swą towarzyszkę za ręce. W delikatnym świetle świec wyglądali niczym para zakochanych w sobie duchów.

— Droga Margot… Jesteś dla mnie wyjątkową kobietą i nie mogę dłużej zwlekać z tym pytaniem — zaczął pan Leroy z idealnie wyważoną nutą uroczystości i czułości. — Uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną?

Poruszona Brigietta na moment przestała grać, ale stojąca na środku para wydawała się tego nie zauważać. Leroy uklęknął, a Margot trzepotała gęstymi rzęsami z niewysłowioną radością, piękna i głupiutka.

— Tak, zgadzam się! — wykrzyknęła w końcu i odnalazła miejsce w wyciągniętych ramionach mężczyzny. — Bycie panią Leroy to szczyt moich marzeń.

— Moja córeczko! — Na scenę wkroczył Hugo Maurice, o twarzy poważnej i przejętej. Bella zauważyła jednak, że ledwo patrzy on na swoją latorośl. Więcej uwagi poświęcał panu Leroyowi, jego żyle złota. — Drogi panie Leroy, jesteś mężczyzną, z którym chciałbym widzieć moje najdroższe dziecko.  

Szanowany wielmoża uśmiechnął się ponad jasną głową swej narzeczonej. Uśmiech ten jednak należał bardziej do osoby robiącej dobry interes, niż do uszczęśliwionego pana młodego.    

— A zatem mam pańskie błogosławieństwo?

— Naturalnie.

— Dziękuję, papo!  — zdołała jeszcze wyjąkać Margot, nim jej policzki pobladły pod warstwą różu, a ona sama z wrażenia osunęła się na nogach, przypominając jasny płatek opadający na ziemię. Leroy przytrzymał ją troskliwie. — To nic, po prostu jestem taka szczęśliwa…

— Powinnaś odpocząć, najdroższa.

— Nie chcę cię zostawiać!

— Za kilka tygodni staniemy się małżeństwem aż do grobowej deski. Przy tym ogromie czasu kilka chwil nic nie znaczy — przekonywał dalej mężczyzna, a każdy z zebranych musiał przyznać, że zatroskanie i czułość w jego głosie były ujmujące.

Margot w końcu uśmiechnęła się półprzytomnie, wciąż we władaniu emocji. Wspierając się na ramieniu narzeczonego, przeszła z salonu do holu, a stamtąd na schody, które miały zaprowadzić ją do jej pokoju. Bella śledziła chwiejne kroki siostry z umiarkowanym niepokojem — kobiety pokroju Margot wszystkie uczucia wylewały na zewnątrz siebie, nic więc dziwnego, że nieraz były bliskie omdlenia.

Kiedy pan Leroy i jego świeżo upieczona narzeczona zniknęli z pola widzenia, w pomieszczeniu podniósł się gwar. Pani Foix z podniecenia wytrzeszczyła oczy i z przejęciem zaczęła komentować zaistniałą sytuację. Brigietta dzieliła się swoimi wrażeniami z młodszym panem Leroyem, może skrycie licząc, że młodzieniec wpadnie na ten sam pomysł co jego brat. Ojciec zaś, korzystając z zamieszania, rozkazywał służbie przynieść wszystkim po nowym kieliszku wina.

Bella razem z resztą wzniosła toast za szczęście nowej pary. Zderzyła swój kieliszek z panem Foix oraz Gastonem. Zamaszysty ruch brata sprawił, że szkło zadrgało niespokojnie, jakby zaraz miało się roztłuc.

— Ostrożnie! — przestrzegła mężczyznę, unosząc żartobliwie jedną z  brwi. — Chyba nie życzyłbyś siostrze strzaskanego kieliszka i groźby nieszczęścia?

Gaston zachichotał pod nosem, a mętny wzrok jego oczu podpowiadał, że miał już za sobą sporo tańców z winem.

— Nie ma się co śmiać, niektórzy wierzą w takie zabobony — dodała Bella, zatapiając usta w czerwonym trunku. Jej brat cały czas miał wymalowany na twarzy kpiący uśmieszek.

— Szczęśliwie się składa, że zebrane tutaj towarzystwo wierzy głównie w pieniądze.

Goście kończyli opróżniać swoje kieliszki, a uroczysty nastrój zaczął opadać.

— To prawda, braciszku.

Gaston nie miał łatwego charakteru, ale Bella doceniała w nim tę iskierkę bystrości. Bardzo się od siebie różnili, a jednocześnie nieraz potrafili nawiązać nić porozumienia. Czasami dziewczyna miała wrażenie, że tylko z nim może szczerze porozmawiać.  

— Wyobrażasz sobie, że ten toast jest na twoją cześć? — zapytał nagle głosem, który dobiegał jakby zza zasłony. — Że kiedyś nadejdzie taki dzień, w którym ojciec odda twoją rękę jakiemuś mężczyźnie, a ty będziesz musiała się zgodzić, bo miłość z twoich książek nie istnieje? Bo kiedyś czeka cię przebudzenie…?  

Dziewczyna zmarszczyła gniewnie brwi, mając nadzieję, że przez mężczyznę przemawia jedynie wino.

— Ja nie śnię. Wiem, że…

— Jesteś moją śpiącą siostrzyczką. — Gaston dotknął jej policzka, a jego niebieskie, zamglone alkoholem oczy wyrażały coś nieopisanego. — Kto będzie miał cierpliwość, by cię obudzić?

Bella odrzuciła jego rękę.

— A zatem takie masz o mnie zdanie? Że jestem głupia i naiwna, że nikt mnie nie zechce?! — W jej oczach zamigotał ból. Ból, który usilnie w sobie tłumiła, a który brat brutalnie poruszył. — Może sam powinieneś wytrzeźwieć, bo żadna dama w Porcie Nadziei nie ma ochoty na poślubienie nadgorliwego pijaczyny!

Dziewczyna odwróciła się i przemaszerowała na drugi koniec salonu. Pod błękitnym materiałem sukni jej pierś podniosła się i opadała w gniewie. Bella nie rozumiała, o co chodziło Gastonowi — dlaczego chciał ją zranić? Starała się uspokoić i pomyśleć o sile kobiet żyjących na kartach jej książek. One znały swoją wartość i z pewnością nie płakałyby, bo jakiś głupiec rzucił im prosto w twarz zakłamane słowa. Gaston nie ma racji. Pojmuję więcej, niż mu się zdaje. 

Przez chwilę wpatrywała się w duże okno przed sobą. Za nim rozciągało się pogrążone w ciemności miasto. Pomarańczowe ogniki w lampach ulicznych, przypadkowi przechodnie, lśniący bruk. Port Nadziei bywał piękny, ale również podstępny i zepsuty. 

— Jak się czuje panna Margot? — Do uszu dziewczyny dobiegło pytanie zadane przez doktora Rivau.

— Położyłem ją do łóżka i żywię nadzieję, że nic jej nie będzie — odparł głos silny i uroczysty, głos należący do Leroya. — Jak sama powiedziała, to tylko przytłoczenie szczęściem… Cieszy mnie jej emocjonalny stosunek do naszego małżeństwa.

— Racja, to bardzo ważne! Dama nie powinna być dla mężczyzny zimna jak lód i sucha w… — Doktor odkaszlnął demonstracyjnie, a jego rozmówca prychnął rozbawiony. — Wie pan, o czym mowa.

— Naturalne. Panna Maurice to skarb…

Dało się słyszeć nerwowe wiercenie na kanapie.

— A jeśli już o skarbie i złocie mowa, co zrobimy z przytułkiem na Szarej Alei? — spytał doktor. — Oczywiście jeżeli możemy w takiej chwili poruszać tematy finansowe.

— Proszę bardzo, nie wypiłem dziś zbyt wiele i jestem gotów do dyskusji. Słyszałem, co tam się dzieje. Przeludnienie to niewesoła sprawa.

W ciemnej szybie okiennej Bella widziała niewyraźne odbicie doktora o ciemnosiwych, zaczesanych w tył włosach i długich palcach, które teraz drapią z zakłopotaniem brodę.

— Byłem tam osobiście w zeszły piątek i jest gorzej, niż sądziłem. Wszystko śmierdzi, wszędzie pełno biedaków, kobiety rodzą na korytarzu, dzieci łapią szczury w piwnicach… Istne piekło. Jako medyk i szanowany człowiek mam obowiązek coś z tym zrobić.

Pan Leroy wzdrygnął się lekko, jakby poruszany temat był dla niego niewygodny.

— Według mnie nie ma się co zastanawiać. Zbudowaliśmy ten budynek dla chorych i biednych z ulicy, ale jeżeli nie potrafi on pomieścić takiej liczby osób, należy przestać udzielać schronienia i pozbyć się najsłabszych ogniw. Po co nam wrzeszczące niemowlę zrodzone z gwałtu? Albo starzec, który stracił zmysły i jest zagrożeniem dla reszty?

— Racja, też myślę, że zrobiliśmy, co mogliśmy, a teraz pora na zdecydowane opanowanie sytuacji.

Bella przysłuchiwała się tej rozmowie z rosnącym oburzeniem. Wiedziała, że to się dzieje — że panowie odziani w najlepsze garnitury bez cienia skruchy depczą biedaków i nędzarzy, ale nigdy nie była świadkiem, jak ta dyskusja się toczy. Nigdy nie stała tuż obok i nie miała przed sobą możliwości wynegocjowania lepszego obrotu spraw. Nie powinnam tego robić — usłyszała w głowie głos rozsądku. To dyskusja mężczyzn, nie wpuszczą mnie do niej, nic nie zdziałam. Jednakże wciąż nie potrafiła się oddalić, wciąż nerwowo splatała ze sobą palce, wciąż gorzał w niej sprzeciw.  

Jakby w półśnie obróciła się do siedzących na kanapie mężczyzn i przywołała do siebie ich uwagę:

— Za pozwoleniem panów, wtrącę się do tej rozmowy. Myślę, że musiałam źle usłyszeć. Chcecie wyrzucić tych nieszczęsnych ludzi z ich jedynego domu? 

*

Jak widzicie, Bella zamierza wkroczyć do akcji. Co z tego wyniknie? ;)

Wiem, że rozdział nie należy do najciekawszych, ale zależy mi na tym, by odpowiednio przedstawić środowisko naszej bohaterki oraz ją samą. W następnym rozdziale już przeniesiemy się poza przyjęcie ;)

Dzięki za tyle nowych odzewów :D

Niebawem zaczynają się studia, więc mogę zniknąć na jakiś czas, ale nie martwcie się, wrócę :) Życzcie mi szczęścia :P