Rozdział XIV [Nocny uciekinier]

Przy drzwiach pokoju ojca rozległy się kroki.

O tej porze nikt w uśpionej rezydencji nie mógł ich usłyszeć. Nikt, prócz Gastona, który kręcił się na parterze z kieliszkiem kiepskiego trunku w ręce. Syn kupca cieszył się chwilą tępego oszołomienia w głowie, ale nie był jeszcze szczególnie mocno upojony. Dlatego kiedy usłyszał kroki skradających się stóp, zdołał sobie uprzytomnić, co to może oznaczać.

Ojciec wymykał się ze swojego pokoju.

Odkąd Gaston i siostry znaleźli go klęczącego przy łóżku Belli, śmiertelnie bladego i płaczącego niczym małe dziecko, nie pozwalali mu bez ich opieki opuszczać sypialni. Margot i Brigietta twierdziły, że podczas swojej tajemniczej podróży papa postradał zmysły, a oni muszą okazać mu wyrozumiałość. Jednakże Gaston nie potrafił znaleźć w sobie miłosierdzia. Nie w sytuacji, której ojciec mógł mieć coś wspólnego ze zniknięciem Belli.

Zaatakowany pytaniami, Hugo Maurice wyjaśniał chaotycznie, że jego najmłodsza córka uciekła. Że był świadkiem, jak wymyka się przez okno i rzuca mu w twarz, iż nie może dłużej żyć pod dachem nędzarza. Było w tym coś z Belli — dziewczyna rzadko szczędziła innym słów prawdy i nosiła w sobie buntowniczego ducha. Nie mogłaby być jednak aż tak samolubna, by zostawić rodzinę w kryzysie i uciec w świat, za przygodą, o której zawsze marzyła. Margot i Brigietta oczywiście przyjęły opowiedzianą im wersję wydarzeń, potakując z wiarą głowami i przyciskając sobie dłonie do ust. Ale Gaston nie był przekonany. Widział, co się stało z ojcem; jak z dumnego kupca przeistoczył się w żałosnego starca. Nie mógł pozbyć się wrażenia, że to wszystko jest tylko kłamstwami oszalałego umysłu.

Dźwięk kroków niósł się po rezydencji coraz głośniej. Ojciec schodził po schodach na parter.

Gaston zamarł, nawet nie zauważając, że z jego kieliszka wylewa się strużka trunku i kapie na dywan. Mężczyzna nie miałby większych oporów przed pochwyceniem ojca i zaprowadzeniem go siłą do jego sypialni, ale z drugiej strony obudziło w nim się niemądre zaciekawienie. Dokąd to starca niesie o tej porze? Dlatego Gaston skrył się w mroku i czekał, aż kupiec zejdzie na dół, niepewnym krokiem przemierzy labirynt ciemnych korytarzy, bez żadnego podejrzenia minie swojego syna i podejdzie do drzwi wyjściowych. Chociaż ciało okrywała mu koszula nocna, z której niemalże nie wychodził, teraz zakładał na siebie futrzany płaszcz i buty, jakby naprawdę miał zamiar udać się gdzieś do miasta.

Gaston wiedział, że powinien go powstrzymać. Starzec mógł zrobić sobie krzywdę albo wpaść na kogoś znaczącego i oznajmić całemu towarzystwu z Portu Nadziei, jak nisko upadła jego rodzina. A jednak syn pozwolił ojcu wyjść.

Następnie sam za nim podążył. 

Miasto spowił już grudniowy duch. Z dachów zwisały śliskie sople, w wysokich latarniach tliły się jedynie słabe płomyczki, a przechodnie opatulali się szczelniej płaszczami. Gaston trzymał się w niewielkim oddaleniu od ojca, nie chcąc zgubić jego wątłej sylwetki w ciemności. Minęli rzędy domów kupców i nauczycieli, później piekarnię sympatycznej pani Betty, ośnieżony rynek i sklepy wypełnione strojami dla majętnych dam. Uliczki stawały się coraz węższe i ciemniejsze. Starzec cały czas brnął przez mróz, jakby wiedziony głosem ducha. Gaston zaczynał żałować, że zgodził się na tę nocną wycieczkę, ale kiedy zatrzymali się przed znajomą gospodą, całe niezadowolenie zmieniło się w zdumienie.

Poszedł się napić? — nie mógł uwierzyć mężczyzna, widząc, jak ojciec przekracza drzwi piwiarni, w której syn bywał już kilkakrotnie. Tam przy kuflach alkoholu śmiał się wraz z współbiesiadnikami, a raz nawet wygrał w karty. Ale to było przedtem. Gaston nie sądził, że jego rodziciel może podzielać te zainteresowania, zwłaszcza w takim stanie ducha.

Nie chcąc marznąc na dworze, Gaston również wszedł do środka. Znalazł się w obszernym pomieszczeniu wypełnionym oranżowym blaskiem. W powietrzu unosił się gęsty odór alkoholu, tytoniu i potu — zabawy. Mężczyzna miał ochotę dołączyć do pijących przy najbliższym stoliku moczymord i aż do świtu zapomnieć o całym świecie. Bella by tego nie pochwaliła. Jego siostrzyczka zazwyczaj nie zamęczała go matczynymi wywodami, ale nie wahała się jawnie okazywać swojego niezadowolenia z lekkoduchostwa brata. Nie chciałaby, by kolejną noc trwonił bezsensownie na picie w gospodzie.

Gaston zdecydowanym krokiem ruszył za swoim ojcem, ale wtem drogę zastąpiła mu jasnowłosa dziewczyna. Jej oczy lśniły w blasku świec, gorsecik był kusząco rozpięty. 

— Mogę ci potowarzyszyć, panie? — zapytała miękkim głosem, uśmiechając się ponętnie. Ładna — pomyślał mężczyzna, ale preferował brunetki, a poza tym teraz głowę zaprzątały mu inne kwestie niż zabawa i cycki.

— Innym razem — rzucił z krzywym uśmieszkiem, po czym przecisnął się pomiędzy zatłoczonymi stolikami i wreszcie odszukał wzrokiem ojca. Czaił się gdzieś przy schodach prowadzących na górę gospody. Kiedy po chwili oczekiwania zeszła do niego sędziwa kobieta w cekinowych szalach i kilku warstwach spódnic, natychmiast ruszył w jej stronę. Starucha była szczupła, a opadające na jej kościste ramiona włosy przypominały długie, poszarzałe nici. 

Stara Trit? Gaston słyszał o tej kobiecie co nieco. Zabobonni ludzie obrzucali ją mianem wiedźmy, rozsądni zaś podejrzewali, że wyłapywała naiwnych mężczyzn, czarowała ich swoimi zagadkami i oferowała pomoc za sprawą szczypty magii. Starucha dostawała żądane pieniądze, a nieszczęśnicy wracali do domów, nie zdając sobie sprawy, że właśnie rzucili swoje monety w dym. Tym właśnie była Trit — dymem snującym się po gospodzie.

Kobieta powitała swojego gościa z uśmiechem, ale ten prędko chwycił ją za ramiona i począł coś szeptać gorączkowo. Mogliby wyglądać jak para kochanków. Gaston przymrużył oczy, jednakże w półmroku ledwo dostrzegł zdumienie pojawiające się na pomarszczonej twarzy Trit. Muszę podejść bliżej. Starając się pozostać skrytym wśród cieni, mężczyzna zrobił kilka kroków w przód i nasłuchiwał przebijających się przez gwar słów.

— Oszukałaś mnie! — zawołał ojciec z całą siłą swojego rozgoryczenia. — Sprowadziłaś na mnie zgubę! A teraz… teraz mówisz, że to nie twój interes?!

Kobieta nie wydawała się poruszona.

— Ja tylko dzielę się swoją wiedzą, wasze losy i troski mnie nie interesują.

— Przeklęta! Bądź przeklęta! — wycharczał Hugo Maurice, po czym obrócił się i zaczął uciekać do wyjścia, omal nie przewracając przy tym niosącej dzbany wina dziewki. W swym oburzeniu nie zwrócił uwagi na stojącego nieopodal syna. Trit natomiast przymrużyła oczy i szepnęła jakby do siebie:

— Wszyscy jesteśmy.

I poczęła się obracać, by wrócić na górę, zadowolona, że dokończyła rozrachunki z jedną ze swoich „ofiar”. Gaston nie mógł pozwolić jej uciec.

— Poczekaj, poczciwa pani. Chciałbym skorzystać z twoich… usług.

Wiedźma przeniosła na niego zaskoczony wzrok, ale na jej twarzy prędko zaczęło rosnąć zaciekawienie.

— A zatem chodź ze mną, śmiały panie — poleciła, zachęcając go gestem pomarszczonej ręki. Mężczyzna dostosował się do jej słów, czujny i zagniewany, gotowy posunąć się do rękoczynów, jeśli starucha próbowałaby go oszukać.

Na piętrze weszli przez jedne z drzwi, znajdując się w niewielkiej izdebce. Mieściło się w niej ubogie łóżko, zamknięty na cztery spusty kufer, okrągły stolik i dwa krzesła. Trit wskazała głową, by jej gość usiadł na jednym z nich.

— Co mogę dla ciebie zrobić? — Wyszczerzyła swoje wypadające zęby.

Gaston roześmiał się z pogardą.

— Co prawda piłem, ale nie aż tyle, by dać się wciągnąć w twoje „magiczne” sztuczki. Potrzebuję tylko jednej informacji. Ten starzec, który przed chwilą cię niepokoił, był moim ojcem. Jeśli wrażenie mnie nie myli, zamąciłaś mu zmysły i posłałaś go dokądś z fałszywą nadzieją. Chcę wiedzieć dokąd.

Trit uniosła rękę i dotknęła szponiastymi palcami jego policzka.

— Tak zapalczywie mówisz, masz oczy lorda…

— Dokąd wysłałaś mojego ojca?! — Gaston szarpnął głową, oburzony jej dotykiem. — Mów, wiedźmo, mów, zanim stracę cierpliwość!

— Skoro tak gorąco prosisz, grzechem byłoby ci odmówić. Ale wymagam zapłaty. Wydajesz się bardzo zdeterminowany, a zatem większa suma pieniędzy nie będzie dla ciebie różnicą…

— Kto tak powiedział? Mam przy sobie zaledwie kilka monet i nie zamierzam przeznaczyć dla ciebie ani jednej więcej!

Uśmiechnęła się.

— Oczywiście. Ale wówczas wyjdziesz stąd z niczym.

Gaston zacisnął pięści, aby powstrzymać odruch gniewu. Pojął, że źle zrobił, ujawniając swoje emocje. Starucha zwietrzyła interes i nie zamierzała pomniejszyć stawki. Nawet jeśli próbowałby coś wyzyskać od niej siłą, nie miał żadnej gwarancji, że zostanie pokierowany właściwie. Ta wiedźma wyglądała na siewcę kłamstw i podstępnych półprawd.

Głowa pulsowała mu od nadmiaru wypitego trunku.

— Ile chcesz? — wycedził, czerwieniąc się ze złości.

— Na początek… dwie pełne sakiewki złota. Przyjdź do mnie za tydzień o tej samej porze. Wówczas dokonamy wymiany, jak uczciwi ludzie.

— Nie jestem uczciwy, a ty tym bardziej. — Po tych słowach splunął i opuścił gospodę.

*

Gaston wrócił do domu zmarznięty i wściekły jak nigdy dotąd, a jeśli ogarniały go tak negatywne emocje, nie potrafił się kontrolować — nawet nie chciał. Bez ostrzeżenia przekroczył próg sypialni ojca, a potem wytargał go z łóżka, na którym ten wcześniej się kulił. Ciało kupca zdawało się teraz słabiutkie jak u dziecka; odleciało na podłogę niczym gałązka.

— Gdzie jest Bella?! — wykrzyczał syn, ponieważ miał już dość unikania prawdy. Dość tej zasłony milczenia. Gdyby ojciec zachowywał się jak prawdziwy, godny szacunku mężczyzna, wyznałby wszystko, a Gaston nie musiałby płacić jakiejś przebrzydłej wiedźmie za informacje.

— Uciekła, ona uciekła! Widziałem, widziałem, zniknęła… — wyrzucał z siebie Hugo Maurice, z wielkimi od strachu oczami. Gaston skrzywił się. 

— Czyżby?! Brzydzę się tobą, ojcze. Powinienem cię wysłać do domu wariatów, bo tylko tam się teraz nadajesz!

— Przestań, Gastonie, straszysz go! — W pokoju zjawiła się Margot, wyrwana z łóżka przez podniesione głosy. Trzymana w ręku świeca rzucała cienie na jej pobladłą twarz.

— Cuchniesz piwem — dodała stojąca za plecami siostry Brigietta. W jej oczach zabłysły łzy strachu.

Gaston nigdy nie przepadał za tą częścią rodzeństwa, a teraz nie miał już siły, by okazywać im cierpliwość.

— Zamknijcie się! — ryknął. — Choć raz stulcie te wymalowane gęby, ponieważ jesteście zbyt głupie, by zrozumieć powagę sytuacji! Bella nie uciekła, nie z własnej woli. Ten głupiec ją gdzieś wysłał, a ja dowiem się dokąd!

— Ale papa… — zaczęła jeszcze trwożnie Margot. 

— Nie chcę tego słyszeć! Od teraz to ja jestem głową rodziny i ja będę wam mówił, co macie robić! Dość już waszej bezczynności i dramatyzowania, od jutra bierzecie się do pracy. Będziecie gotowały i sprzątały, i ani myślcie wydawać pieniędzy na naszego oszalałego ojca. Koniec tego, teraz ja tu rządzę!

Margot i Brigietta zamarły. Lęk jakby zaszył im usta. Gaston uznał to za zmianę na lepsze.

Sądzili, że zadowoli się niewyjaśnionym milczeniem? Jak mógłby zapomnieć o swojej siostrzyczce, tej słodkiej i zabawnej, która zawsze miała na ustach tajemniczy uśmieszek, jakby wiedziała coś, co jest niewidoczne dla innych; która jako jedyna w tym domu potrafiłaby mu pomóc? Nieważne, w jaką intrygę została wplątana — Gaston zamierzał sprowadzić ją do domu, a potem posklejać rodzinę z kawałków i przywrócić do niej uśmiech fortuny.

Nawet jeśli kosztowałoby go to duszę. 

*

Bella spała dziś wyjątkowo spokojnie. Czy to świadomość, że udało jej się wyrwać kolejną garść życia ze szponów Bestii, czy to fakt, że przez moment pojawiła się pomiędzy nimi więź porozumienia, sprawiły, że wróciła do swojej komnaty wręcz zadowolona.

Tej nocy była wolna od snów.

Rankiem zbudziła ją cicha melodia ptaków. Dziewczyna odrzuciła od siebie kołdrę i z podekscytowaniem dopadła do okna. Szkło pokrywały błękitne malowidła szronu. To głupie, ale wydawało jej się, że minęły wieki, odkąd ostatni raz słyszała ptasi trel! Bella wypatrywała opierzonych stworzeń, siedzących gdzieś na ośnieżonym dachu, jednakże nic nie znalazła. Zamek był dziś równie cichy i ponury jak wcześniej. Zawiedziona odwróciła się od okna i wtem to zauważyła.

Na stoliku połyskiwał piękny naszyjnik z szafirem.

Bella uniosła go ostrożnie. Wydawał się ciężki i drogocenny. Nie było przy nim żadnego listu, ale dziewczyna wiedziała, że tylko jedna osoba mogła go dostarczyć.

Nie mogła powstrzymać zdumienia. Bestia po raz pierwszy obdarował ją biżuterią. Powinna czuć zażenowanie równe temu, gdy odkryła, że całą jej szafę wypełniają piękne suknie dla więźniarki. Jednakże dziś odniosła wrażenie, że pan zamku nie miał w tym żadnego podstępnego celu. Może chciał jej tym gestem coś powiedzieć? Może to były przeprosiny? Zapowiedź czegoś nowego?

Pamiętaj słowa matki — upomniała się. Musisz być ostrożna.

Mimo wszystko Bella założyła naszyjnik. Jego dotyk był chłodny, ale kojący. Jakby ozdoba została stworzona z dobrych czarów. Później dziewczyna podeszła do szafy, by wyciągnąć z niej ciemnoniebieską suknię z białą kokardą w pasie — niczym obłoczek spinający niebo.

Bella spojrzała w owalne lustro na ścianie. Zastanawiała się, czy widzi w nim ładnie opakowany prezent mający zadowolić pana zamku, czy też prawdziwą damę, która zeszłej nocy zdołała poruszyć serce Bestii. Szklana tafla przedstawiała obraz, który podobał się dziewczynie. Nie ze względu na zdobiący ją strój, tylko jarzące się w jej oczach światło.

Bella miała wrażenie, że wreszcie może rozkwitnąć. Była różą, która gniła pod kloszem ojcowskiego domu, a która dopiero teraz mogła rozwinąć płatki. Mało która panna chciałaby być wyciągnięta z własnego łóżka i poddana kaprysom potwora, ale także mało która zdołałaby wyjść z tego obronną ręką, a w pewnym momencie nawet poruszyć kamienne serce Bestii. 

Może to coś więcej niż zrządzenie losu?

To absurdalne, ale Bestia jako jedyny wydobył z Belli piękno, które wcześniej musiała ukrywać.

*

Zwyczajowo spotkali się z Bestią w jadalni przy zastawionym do śniadania stole. Tym razem jednak pan zamku nie zajął się od razu konsumowaniem, tylko wstał i odsunął towarzyszce krzesło. Był to ruch tak zaskakujący i niepasujący do dzikiego stwora w wystrzępionym płaszczu, że Bella w pierwszej chwili chciała się roześmiać histerycznie.

Później jednak jej usta ułożyły się w lekki uśmiech.

— Och, dziękuję. — Powoli zajęła swoje miejsce za stołem. Bestia wciąż stał tuż obok, wpatrzony w szafir błyszczący na jej białej szyi. Dziewczyna czuła na włosach jego oddech. 

— Podoba ci się?

Bezwiednie musnęła gładki kamień.

— Jest zdumiewający. Trudno, aby mi się nie podobał… — odparła, czując się lekko zakłopotana. Chciała wiedzieć, co kryje się za przenikliwym spojrzeniem Bestii. — Z jakiej to okazji, panie?

Musiała poczekać, aż stwór zasiądzie na drugim końcu stołu. Wydawał się zadowolony z siebie.

— Pomyślałem sobie, że kobiety lubią dostawać takie podarki.

Z jakiegoś powodu Bella poczuła się urażona. Sądziła, że Bestia wyżej ją ceni, że wie, iż jej nie można kupić świecidełkami. Oczy dziewczyny przybrały chłodny wyraz.

— Ale znacznie bardziej lubią być wolne.

Zmarszczył gniewnie brwi.

— Dość. Nie chcę o tym mówić. 

— Jak sobie życzysz.

Zabrały się za jedzenie leżące w zdobnych półmiskach.

Bella pomyślała sobie, że Bestia jest przyzwyczajony do wydawania rozkazów. Gdy tylko poruszała niewygodny temat, złościł się i zamykał w sobie, sądząc, że wszystko mu się należy. Poczuła, że jej pogodny nastrój pryska.

Nad stołem unosiła się niewygodna cisza. Dziewczyna zauważyła jednak, że gospodarz zerka na nią co jakiś czas, marszczy zarośnięte brwi, ale nie odzywa się ani słowem. Czy to była skrucha? Bella zaczęła się bać, że wczoraj się przeliczyła, postąpiła zbyt naiwnie. Ujrzała za dużo człowieka w potworze, a tymczasem nic nie mogło go zmienić.

A jednak kiedy ich talerze były już niemalże puste, pan twierdzy przemówił:

— Bello… czy nie nudzi ci się tutaj?

Dziewczyna spojrzała na niego zdumiona, a potem uśmiechnęła się przewrotnie.

— Goszczę w zaczarowanym zamku — jak mogłabym się nudzić?

— Ale czujesz się samotna. — Gospodarz przejechał grubym palcem po ścianie pucharu, jakby w namyśleniu. — Tęsknisz za domem, za wolnością. Czegoś ci brak. 

Nagle uśmiech na ustach Belli zbladł.  

— Oczekujesz, że zaprzeczę?

Stwór uniósł na nią wzrok wypełniających się zniecierpliwieniem oczu.

— Oczekuję, że powiesz mi, co mogę zrobić!

— Co możesz zrobić? — powtórzyła powoli, nie do końca rozumiejąc. Po raz pierwszy po twarzy Bestii przemknęło coś na kształt zawstydzenia, jakby stwór powiedział o jedno słowo za dużo.

— Daruję ci stroje i naszyjniki, ale nie wydajesz się przez to szczęśliwa — podjął łagodniej, już panując nad sobą. — Nie zamierzam przerywać naszej gry i cię stąd wypuszczać, a jednak… nie chcę, byś czuła się tutaj jak więzień.

A to ciekawe. Jeszcze kilka dni temu Bella mogłaby go wyśmiać za hipokryzję i odesłać w diabły, ale teraz pojęła, że on mówi szczerze. Zalało ją zaskoczenie i… ulga. Czy to możliwe, że Bestia starał się pokazać przed nią swoje lepsze oblicze? Że stała się dla niego kimś więcej niż pionkiem? Że jej słowa dały mu do myślenia?

Zrozumiała, że to, co otworzyli wczoraj przed płonącym kominkiem, teraz już się nie zamknie.

— To miło z twojej strony, panie — odparła po dłużej chwili. Potem nie była w stanie powstrzymać uśmieszku rozmarzenia. — Cóż… jest jedna rzecz, którą możesz kupić moje serce.

*

W tym rozdziale wracamy do nieco zapomnianego miasteczka Belli, żeby przekonać się, jak wiedzie się jej rodzinie. To nie ostatni fragment oczami Gastona. 

Przede mną sesja, więc trzymajcie za mnie kciuki!