Rozdział XI [Milczenie]

Bella brnęła przez mrok korytarzy niemal na oślep. Dwa razy skręciła w zły korytarz, a raz nieuważnie wpadła na rozstawioną w rogu pajęczynę. Ostatecznie jednak dotarła do swojej komnaty. Zamknęła się w niej z trzaskiem. Na ciele cała jeszcze dygotała — ze strachu i złości.

Nie potrafiła zrozumieć, dlaczego Bestia się tak rozwścieczył. Owszem, była bezczelna, zaskoczyła go, ale czy naprawdę jej wścibstwo mogło doprowadzić go do morderczej furii? Miała wrażenie, że chodzi o coś więcej. O całą historię pana zamku. Dlaczego wyglądał i zachowywał się niczym prawdziwy potwór, a jednak jego słowa potrafiły być wyszukane i kwieciste? Dlaczego nosił na sobie strój człowieka? Dlaczego podarował jej suknię i komnatę, a zabrał wolność i godność?

Nienawidziła go.

Nienawidziła tej rogatej, odrażającej twarzy, oczu, które kryły tajemnicę, ryku rozdzierającego uszy i szponów, które omal nie wydusiły z niej życia. Nienawidziła go za to, że jej los oznaczał dla niego jedynie zabawę, niewiele więcej niż istnienie mrówki. I nienawidziła go za to, że odmówił jej prawdy.

Weszła w głąb komnaty rozświetlonej kominkiem. Nawet nie zauważyła, że ktoś przyniósł świeże drewno. Nerwowymi ruchami rozdziała się z bladoróżowej sukni i włożyła swoją starą koszulę nocną, która pachniała domem. Potem wskoczyła na trzeszczący materac łóżka i mocno przytuliła się do miękkiej, wypchanej pierzem poduszki. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że z jej oczu spływają łzy.

Za oknem wył potężny, staczający się z gór wiatr. Wraz z nim dało się słyszeć skowyt wygłodniałych wilków. Cały świat rozbrzmiewał złowrogą melodią nocy. Na niebie świecił półokrągły księżyc, zimniejszy niż ten widziany w mieście.

Bestia miał rację.

Bella nigdy nie wróci do domu.

*

Zbudziło ją pukanie.

Bella podniosła się powoli i poszła otworzyć drzwi. Za nimi stał nagi, zakrwawiony człowiek. Z jego długich włosów spływała czerwona, jeszcze ciepła posoka. W umazanej twarzy tylko błękitne oczy jaśniały.

— Bello — wyszeptał złowrogo i wyciągnął ku niej rękę.

— Zostaw…!

Mężczyzna przyciągnął ją do siebie. Bella poczuła metaliczny, odurzający zapach krwi. Nie mogła się poruszyć. Nieznajomy wodził rękami po jej ciele, zostawiając na koszuli nocnej czerwone ślady. Nagle nachylił się do jej ucha.

— Ocal mnie. Ocal.

A potem słaby głos matki:

— Bello!

*

Bella obudziła się w chłodzie, gdyż do rana drewno w kominku zdążyło się wypalić i teraz pozostało tam tylko zbiorowisko popiołu. Tej nocy spała jeszcze gorzej niż poprzedniej. Cały czas czuła w sobie jakiś lęk. Teraz wydarzenia z kolacji zaczęły wracać. Ale wciąż żyję — zdumiała się, masując szyję. Bestia mógłby ją zabić w nocy, a jednak tego nie uczynił. Nie liczyła jednak, że jej wybaczył.

Obejmując się ramionami, wyszła z łóżka i na bosych stopach podeszła do wielkiej, białej szafy. To był impuls, ale nie spodziewała się zastania tam tego — wnętrze pełne było  sukien na różne okazje, futer i płaszczów, a także pantofelków i obszytych futrem butów. Bella nie sądziła, by nawet za najlepszych czasów w rezydencji nosiła tak piękne kreacje. Mimowolnie pomyślała, jak jej siostrom zabłysłyby oczy, gdyby dostały to, co ona. Przez to na jej policzki wpłynęły rumieńce złości.

Dlaczego znów została obdarowana? Czy Bestia umieścił tam stroje wcześniej, jeszcze przed ich kłótnią? A może myślał, że ją tym kupi? Skusi zwierzynę, by dalej podążała jego wolą? Bella jednak była bardziej skomplikowaną kobietą, a tego rodzaju podarki wzbudzały w niej nieufność. Nie zamierzała opuszczać komnaty. Nie chciała mieć już do czynienia z panem zamku.   

A więc cóż mam dziś zrobić? — pomyślała, rozsiadając się na łóżku z przygnębioną miną. Postanowiła wrócić do swojego snu. Teraz nie pamiętała go już dokładnie, ale wciąż czuła strach, a przed oczami widziała umazane krwią ciało młodzieńca. Mogłaby przysiąc, że już jej się śnił. I głos matki… Dlaczego to powracało? Czy teraz już zawsze jej noce będą pełne dziwnych obrazów i niepokoju? W Porcie Nadziei nigdy jej się coś takiego nie przydarzyło. Owszem, miewała koszmary jak każde dziecko, ale te sny nie były tak realistyczne, tak zastanawiające… Jakby cień zamku spływał także i na nią. 

Potem Bella wstała i zaczęła się przechadzać po komnacie. Zaglądała za okno, przy którym rosło nagie, ciemne drzewo przykryte szalem śniegu. Szorowała palcem zabrudzone lustro. Patrząc w nie, do przesady rozczesywała swoje ciemnobrązowe włosy. Ruchy grzebienia zawsze działały na nią kojąco, tym razem jednak nic nie mogło uleczyć jej zdenerwowania. Następnie jeszcze raz zaglądała do szafy, utwierdzając się w przekonaniu, że stroje te muszą być dziełem czarów. Siadała na krześle, potem z niego wstała i znów siadała. Nawet podchodziła do drzwi, by nasłuchiwać kroków, ale spotykała się jedynie z mroczną, długoletnią ciszą.

Musiała przyznać, że ta bezczynność zaczynała działać jej na nerwy. Bestia nie dawał żadnego znaku, nie ujawniał nawet najmniejszego świadectwa swoich humorów. Bella nie wierzyła, że tak po prostu o niej zapomniał.

Czekała aż do wieczora, kiedy nad zamkiem zapadła ciemnofioletowa płachta, a spomiędzy murów wypełzły cienie. Wtedy dziewczyna przebrała się i odważyła się otworzyć drzwi, by zejść na dół. Mrok przyprawiał ją o dreszcze, ale wiedziała, że jest to pora Bestii. Kiedy indziej miałby się pojawić, jak nie teraz? 

Jadalnia jednak okazała się pusta.

Wczorajsze naczynia leżały roztrzaskane na ziemi, stół był wywrócony nogami do góry, a z przewróconego dzbana wylała się strużka czerwonego trunku. Z ust Belli wyrwało się zdumione westchnienie. Czy gdybym wtedy stąd nie wyszła, również dotknęłaby mnie furia Bestii?

Podniosła dzban i powoli wlała do ust to, co w nim zostało. Potem przykucnęła i wzięła z talerzy zachowane resztki po kolacji. Z głodem nie mogła wygrać. Cały czas uważnie wypatrywała rogatego cienia gdzieś w górze, ale nic nie zauważyła.

Wyprostowała się.

— Gdzie jesteś?!

Odpowiedziała jej jedynie cisza.

Bella postanowiła wyjść na zewnątrz. Było już zupełnie ciemno, powietrze ścinał mróz. Z nieba spadały pojedyncze płatki śniegu i osadzały się na jej pofalowanych włosach.

— Wiem, że tu jesteś! — zawołała, zadzierając głowę w górę. — Pokaż się!

Zamek w dalszym ciągu osnuwała złowróżbna cisza.

Bella odetchnęła głębiej. Nie rozumiała, co to za nowa gra. Czyżby już mu się znudziła? Rozpieszczony chłopiec poczuł się dotknięty i postanowił rzucić w kąt swoją nową zabawkę? Skoro jednak tak, dlaczego jeszcze żyła? Dlaczego po prostu nie rozerwał jej gardła?

Groza nocy uderzyła Belli do głowy. Z bielącym się w powietrzu oddechem ruszyła w stronę wielkiej, żelaznej bramy znajdującej się na końcu głównej ścieżki. Nie myślała nad tym, co robi, czy właśnie popełnia szaleństwo. Po prostu chciała już stąd wyjść. A może tak naprawdę liczyła, że go sprowokuje? Bo oto właśnie jego zdobycz zmierzała ku wyjściu.

Bella dopadła do bramy i zacisnęła palce na jej lodowatych, starych, zardzewiałych kratach. Za nimi rozciągała się wolność i mroźna dzicz wyjąca językiem wiatru. Wilcze łby spoglądały na nią potępieńczo z góry.

Dziewczyna szarpnęła bramą raz i drugi, ale żelastwo nie ustąpiło. Czekała, aż Bestia ją powstrzyma. Rzuci się na nią z rykiem, szarpnie za ramię, przydusi. A jednak nic się nie stało.

— Dlaczego mnie nie wypuścisz? — warknęła Bella z desperacją, nie będąc pewna, do kogo się zwraca. Białe płatki śniegu wirowały wokół niej. Dziewczyna wciąż potrząsała bramą. — Skończyłam tę grę, on ją skończył! Nie jestem mu nic winna! Wypuść mnie!

Z oczodołu kamiennego wilka spłynęła łza. Czarna, smolista, chłodna — jak wszystko tutaj. Bella poczuła ją na nosie i cofnęła się momentalnie. Jej serce zwolniło. Miała wrażenie, że dopiero teraz obudziła się z amoku. Nagle poczuła w sobie jakiś niewytłumaczalny smutek. Żal dla samej siebie, tego zapomnianego miejsca, a nawet dla okrutnego gospodarza. I już wiedziała, co planował Bestia.

Zamierzał pogrzebać ją w tych murach żywcem.

*

Następne dni mijały bardzo podobnie.

Bella budziła się po serii dziwnych, zamazanych snów, które przyprawiały ją o ciarki. Wstawała, zaglądała do szafy i niechętnie ubierała na siebie nowy strój. Im bardziej finezyjny, tym lepiej. Następnie wychodziła z komnaty, nie przejmując się echem własnych kroków.

Dziewczyna postanowiła zrobić jedyną możliwą teraz rzecz — ponownie przykuć do siebie uwagę Bestii. Zaintrygować go. Pokazać mu, że nie jest pionkiem, który może w każdej chwili zepchnąć z szachownicy. Było to ryzykowane, ale Bella nie potrafiła znieść myśli, że miałaby spędzić resztę życia w zamku, błąkając się samotnie po korytarzach niczym półżywa zjawa. Tylko istniejąc, oblekając się w kurz i chłód, stając się posągiem dawności. Po części była w stanie zrozumieć, jak musiał czuć się tutaj pan twierdzy. I dlatego właśnie sądziła, że w pewnej chwili ponownie go do siebie przyciągnie. Byli ćmami po dwóch stronach światła. Potrzebowali siebie nawzajem.  

A Bella chciała odkryć tajemnicę tego miejsca.

Większość dnia spędzała na spacerach. Zamek budził w niej sprzeczne uczucia, ale dziewczyna nauczyła się dostrzegać w nim drobne, niezauważalne na pierwszy rzut oka walory. Tajemnicę, która ją pociągała. Bella studiowała przeżarte czasem obrazy przedstawiające postacie, sceny myśliwskie lub krajobrazy. Oglądała zakurzone gobeliny wyszyte staranną nicią. Muskała palcami fakturę zdobionych, zachowanych w dobrym stanie mebli. Wiele luster zostało zbitych, a w ich rozsypanym szkle tkwił niewypowiedziany sekret Bestii. Czasami miała wrażenie, że mijane gargulce się poruszają. Kiedy jednak odwracała głowę, nieruchomiały w swej grotesce. Wszystko to zdawało się jak z dziwnego, niepokojącego snu, który intrygował ponad wszelką miarę. Bella karmiła wyobraźnię, myśląc, jak mogło być tutaj za czasów świetności.

Pewnego dnia, krążąc po wschodnim skrzydle, natrafiła na salę tronową. Mieściła się ona niemal na samej górze, ponad pomieszczeniami kuchennym i pokojami dla służby. Drzwi były wyłamane, dlatego dziewczyna nie miała problemu z wejściem do środka.

Nawiedziło ją niejasne przeczucie, że już kiedyś tutaj była. Poznawała ogromne niczym szklane jeziora okna i posrebrzany tron na wzniesieniu, chociaż teraz wszystko przykrywał pył przeszłości. Bella zamarła na chwilę wśród pustkowia, wyobrażając sobie, że cofa się w czasie i widzi tłum odzianych w bogate stroje ludzi, słyszy muzykę wygrywaną przez najzdolniejszych bardów, dostrzega sylwetkę młodego władcy zasiadającą na tronie.

Młodzieńca z jej snów.

— A zatem kiedyś to naprawdę było serce królestwa — wyszeptała, bojąc się, że samym oddechem poderwie do lotu spowijający komnatę kurz. Podczas tych dni samotności nauczyła się mówić do siebie. — Aż trudno uwierzyć…

Podeszła bliżej, stąpając po długim, pożartym przez mole dywanie. Wydawało się, że w poszarzałych oknach widać odbicia tańczących duchów.

— Ale co się stało? — pytała dziewczyna, jakby czekała na odpowiedź widm. — Dlaczego pozostały tylko zimne mury? I dlaczego pieczę nad nimi sprawuje… Bestia?

Przez jedną krótką chwilę miała wrażenie, że on wrócił. Wielki, milczący kształt za jej plecami, owiewający ją chłodnym oddechem. Jednakże kiedy Bella się obróciła, nie dostrzegła nikogo. Była jedyną żywą istotą w tym zamku cieni. 

*
Wiem, że rozdział jest krótki, ale czasami muszę zastosować cięcia w odpowiednich momentach, a to jest jeden z nich. Później posty staną się dłuższe, obiecuję :)
Jestem świeżo po seansie nowej Pięknej i Bestii i powiem Wam, że to bajeczne widowisko. Mam parę uwag, ale cieszę się, że jeszcze raz tchnięto życie w tę historię <3